Την προηγούμενη
εβδομάδα, βρεθήκαμε συμμαθητές από το σχολείο, που είχαμε να ειδωθούμε 20-21
χρόνια… Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πάω. Θές λόγω κακής..βασικά κάκιστης
ψυχολογίας. Θές ότι δεν έβρισκα κανένα νόημα στο να πάω και να πω, -Γειάαα τι
λέει...για πε..τι κάνεις τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής σου..Με έπρηξαν να
πάω..στην κυριολεξία. ..(και καλά έκαναν γιατί είμαι και λίγο μαλάκας ως γνωστόν..).
Βρεθήκαμε στο
Valparaiso στο Κουκάκι, μία μαγαζάρα που έχουν ανοίξει 2 από τα παιδιά που ήμασταν
στο σχολείο μαζί από τότε.
Είχα ξαναπάει λίγες μέρες πριν φύγει ο πατέρας μου,
όπως γύρναγα από το νοσοκομείο και είχα κάτσει 2 ώρες… Είχα δεσμευτεί ότι θα
ξαναπήγαινα σύντομα, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, οι υποχρεώσεις πραγματικά δεν
άφησαν λεπτό διαθέσιμο…
Back to the future λοιπόν. Από
την στιγμή που μπήκα μέσα στη μακρόστενη μπάρα, είδα πάνω από 20 άτομα στην
τέρμα πλευρά του μαγαζιού. Γνώρισα αμέσως το Νίκο το Θανάση το Σπύρο τον Γιάννη
γιατί τους βλέπω πιο συχνά. Με όλους τους άλλους και τις άλλες υπήρχε η
σαστισμάρα που έχεις όταν βρίσκεσαι σε μία έξοδο και σου γνωρίζουν κάποιον που
τον είχες δει κάποτε..-Θυμάσαι το Γιώργο που ήταν στο γάμο της Μαιρούλας το 91
και είχε παντρέψει την Κούλα με τον Βλάσση και τον είχαμε ξαναδεί το 2012 στα
βαφτίσια του ξαδέρφου του περιπτερά του Σάκη? Ένα τέτοιο πράγμα..
Περιέργως μετά
από μισή ώρα άρχισαν όλα να γυρνάνε. Ο σκληρός δίσκος, όσος από αυτόν έχει
απομείνει μετά από καταχρήσεις ετών, τράβηξε ένα partial backup που είχε εκατοντάδες
εικόνες και video...στην μία ώρα ήταν ένα μαγαζί που ένιωθες σαν να ήμασταν στο
Γυμνάσιο και το Λύκειο..Οι 40ριδες χάθηκαν και τα παιδικά πρόσωπα πλέον ήταν
εμφανή. Θυμόμασταν και γελάγαμε, από το ότι θα σηκωνόμασταν για μάθημα, μέχρι
την γυμναστική, τις κοπάνες, τις εκδρομές, τα Video games, τις καταλήψεις και άλλα.
Συνειδητοποίησα
2 πράγματα.. Το πρώτο είναι ότι τα αγαπάω πραγματικά αυτά τα παιδιά. Είναι ένα
αναπόσπαστο ξεχασμένο μου κομμάτι μίας εποχής, που αν έπαιρνα 12 σε διαγώνισμα και ήταν λόγος χαράς για μένα, αντίστοιχα θα ήταν
φρενίτιδα για τη μητέρα μου, που θα με κυνήγαγε επειδή διάβασα σύνολο μόνο 2
ώρες και αυτές πριν πάω σχολείο..(12 μάνα! με 2 ώρες διάβασμα! καλό ε?
καυχιόμουνα..και μετά είχαμε ασκήσεις εδάφους αέρος με διάφορα αντικείμενα, τροχιοδεικτικά
και άλλες ασκήσεις που με βοήθησαν στην μετέπειτα θητεία μου όταν παρουσιάστηκα
στο μεγάλο πεύκο..) Το δεύτερο ήταν, ότι όσα χρόνια και αν πέρασαν, όπως και να
τα έφερε η ζωή, οι περισσότεροι άφησαν όσο μπορούσαν την καθημερινότητα τους για
λίγο στην άκρη και ήρθαν ..
Γενικά ήταν
περίεργο το συναίσθημα ότι ξέχασα ότι πρόβλημα και μπορεί να είχα..έχω την
εντύπωση ότι και οι άλλοι το ίδιο. Ήμασταν σε μία χρόνο φουσκάλα, η οποία αιωρούταν
μέσα στο μαγαζί και ανέδυε εικόνες μίας άλλης εποχής..χωρίς playstation και
Xbox Αλλά amiga amstrad και atari...που πηγαίναμε και ματώναμε τα πόδια μας με
τις ώρες στο ποδόσφαιρο και σακατευόμασταν στο μπάσκετ..που γεμίζαμε ένα άδειο
μπουκάλι γάλα με χαρτιά και παίζαμε μπάλα στα μάρμαρα.. που ότι και να γινόταν ήμασταν
ένα. Που αν έλειπε κάποιος μία μέρα από το σχολείο θα τον έπαιρναν 40 αληθινά
τηλέφωνα γιατί πραγματικά νοιάζονταν για αυτόν.. και άλλα πολλά τέτοια..
Να μαστε
πάντα καλά και γεροί. Ότι και να μας πήρανε..ότι και να μας πάρουνε...αυτό που
υπήρχε τότε δεν μπορεί κανείς!
Υγ (Είχαμε
και ένα 50αρι στην παρέα..κοβω είδες! Χάρηκα που σε είδα να χαμογελάς
Δημήτρη..πάντα θέλω να σε βλέπω έτσι).
