Κατακραυγή ή αποδοχή…

   Κάποιες φορές, ο άνθρωπος φτάνει και ξεπερνά τα όρια του… Κάποιες άλλες, δεν το δοκιμάζει καν. Έχει να κάνει ίσως περισσότερο με το timing. H Με τις συνθήκες. Ίσως με τον Ερμή στον Άρη και το πολύ αλάτι στις μπάμιες... Κοινώς δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό που το ενεργοποιεί.

    Πριν 20-30 χρόνια, αν μάθαινες, ότι ο Κυρ Βασίλης που είχε το ψιλικατζίδικο στη γειτονιά και ήταν αξιόλογο μέλος της γειτονιάς, αποφάσιζε να τα τινάξει όλα στον αέρα και να φύγει, με την 20χρονη Ουκρανέζα, που γνώρισε στο κωλόμπαρο-καφενείο του κυρ Φώτη στη γωνία, έπεφτες από τα σύννεφα... Μα τι καλός οικογενειάρχης. Σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι. Σωστός πατέρας, υπόδειγμα της κοινωνίας. Τυπικός, ευγενικός..σωστός κύριος...

    Κάποιος δηλαδή, που είχε πνιγεί, σε μία Dead end καθημερινότητα. Με μία dead end σχέση, με την Κυρά Σούλα, που θύμιζε πιο πολύ μια σειρά του που είχαν υπηρετήσει, στο στρατό, το 58 στην Σάμο και 2 κωλοπαίδια κακομαθημένα, τα οποία το μόνο που ήθελαν, ήταν συνέχεια καινούργια πράγματα και τον ανάγκαζαν, για να τους τα παρέχει να δουλεύει 12 ώρα Κυριακές, ήταν κακό που αποφάσισε να κάνει κάτι για να το αλλάξει…

  Πήρε τη Σβετλάνοβα και την περιέλουσε παντού με σαμπάνιες και οχι μόνο...την έβλεπε και κοίταζε σε αυτή κάτι πιο όμορφο από την ρουτίνα που του είχανε επιβάλει τα τελευταία 30 χρόνια... Αλλά είναι κακός που το έκανε. Θα έπρεπε να μείνει μαζί της μέχρι να ψοφήσει σε ένα ράντζο στο διάδρομο νοσοκομείου, ενώ εκείνη θα μιλούσε στο κινητό και θα την απασχολούσε, το ότι την λέρωσε το αίμα του στο καλό της παλτό στο ασθενοφόρο, ενώ πήγαιναν στο εφημερεύον νοσοκομείο.

 Ο Κυρ Βασίλης είναι ο Έλληνας άνω των 45 απανταχού στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή...

Όπως ξεκίνησα, δεν ξέρω, αν είναι το timing, η αν είναι τα μνημόνια κτλ, αλλά βλέπω ανθρώπους τριγύρω, έτοιμους να τα τινάξουν όλα στο διάολο και να πάνε οπουδήποτε για οτιδήποτε, παρά να ζουν αυτή την κατάσταση...

God Speed...

Πάμε ολοι μαζί...σε μια παραλία!

  Κατά κανόνα, είμαι κατά, του να πηγαίνω παραλία τις Κυριακές, γιατί γίνεται πανικός... αλλά η γκρίνια της γυναίκας έχει πάντα άπειρη πειθώ, οπότε "αναγκάστηκα"... Τραβάτε με και ας κλαίω φάση όντως. Τουλάχιστον, κατάφερα να μην πάμε από τις 12 και το καθυστέρησα, με την λογική του ότι αν πάμε κατά τις 2 που θα έχουν πεινάσει όλοι, θα έχουν αρχίσει να φεύγουν...

  Δεν είχε πολύ κόσμο όντως. Γύρω στα 70-80 άτομα σε όλη την παραλία. Βρήκαμε τον χώρο μας..βάλαμε τις πετσέτες. Έπεσα στα 12 δευτερόλεπτα και το έτερον ήμισυ καθόταν σαν την μπριζόλα, που τη θες πολύ καλοψημένη. 10 λεπτά από τη μία 10 από την άλλη και ξανά το ίδιο...

 So far so good. Μετά τη βουτιά βγήκα. Άναψα ένα τσιγάρο, για να με μουντζώσουν όλοι οι πνευμονολόγοι παγκοσμίως, αφού πρώτα είχα θυμηθεί τις παλιές μέρες μου στο πόλο και είχα κάνει 10 πισίνες σε απόσταση πάνω κάτω και μην μπορώντας να αναπνεύσω καν.

Τότε άρχισαν δίπλα τα Γιαννάκη, Αντωνάκη....

Δυο πιτσιρικάδες, γύρω στα 8-10, οι οποίοι την είχαν καταβρεί μέσα στη θάλασσα με ένα μπαλάκι του τένις..Δίπλα μάνα με κωλοχορίστρα και γυαλί top gun, η οποία έκοβε ότι κινούταν και αν ήταν άντρας άνετα θα είχε χαρακτηριστεί ως ανωμαλάρα του κερατά και η μάνα της, κοινώς η γιαγιά των παιδιών, η οποία δικαιολογούσε το γνωμικό που θα έπρεπε να λέει οτι το  καρπούζι πέφτει κάτω από τη μηλιά. Όχι μήλο..καρπούζι..γενετικά τροποποιημένη χειρότερη εκδοχή της μάνας της ήταν.

Γιαννάκη  μην πετάς το μπαλακιιιιι..(στην θάλασσα είναι και ήρθε να παίξει..τι κακό κάνει?)σκεφτόμουνα...

Αντωνάκη φύγε από εκεί είναι κοπέλα διπλααααα(ναι..κοπέλα κακό πράγμα..φάει τσουτσούνι και μετά Αντωνάκη πιπί γιοκ..)...

Γιαννάκη έλα να φας το σαντουιτσακι σουυυυυυυυ..

Αυτό κράτησε πάνω από μια ώρα. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ,ο απόλυτος ευνουχισμός και ο έλεγχος δυο παιδιών, που 10 χρόνια από τώρα, θα πρέπει να εργαστούν, να κάνουν σχέση, να πάνε για δουλειά, για στρατό, για υποχρεώσεις, για οτιδήποτε...και το δεύτερο ότι τελειώνει η άδεια μου σε 3 μέρες. Το ίδιο καταθλιπτικά και τα δύο, οπότε ασυναίσθητα ο συνειρμός...

Δεν έχω παράπονο. Αυτό το καλοκαίρι έχω κάνει 3 μπάνια μέχρι τώρα..και είναι 18/7. Τα τελευταία χρόνια είχα κάνει 3 σε 2 χρόνια η κάτι τέτοιο.

Γιαννάκη και Αντωνάκη υπομονή. Δε φταίτε εσείς...δυστυχώς το έχω πει και θα το λέω πάντα, γονείς δεν γίνονται αυτοί που πρέπει, αλλά όλοι...

Καλό καλοκαίρι σε όλους μας!

REUNION ...20+ years after!

  Την προηγούμενη εβδομάδα, βρεθήκαμε συμμαθητές από το σχολείο, που είχαμε να ειδωθούμε 20-21 χρόνια… Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πάω. Θές λόγω κακής..βασικά κάκιστης ψυχολογίας. Θές ότι δεν έβρισκα κανένα νόημα στο να πάω και να πω, -Γειάαα τι λέει...για πε..τι κάνεις τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής σου..Με έπρηξαν να πάω..στην κυριολεξία. ..(και καλά έκαναν γιατί είμαι και λίγο μαλάκας ως γνωστόν..).

  Βρεθήκαμε στο Valparaiso στο Κουκάκι, μία μαγαζάρα που έχουν ανοίξει 2 από τα παιδιά που ήμασταν στο σχολείο μαζί από τότε.

   Είχα ξαναπάει λίγες μέρες πριν φύγει ο πατέρας μου, όπως γύρναγα από το νοσοκομείο και είχα κάτσει 2 ώρες… Είχα δεσμευτεί ότι θα ξαναπήγαινα σύντομα, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, οι υποχρεώσεις πραγματικά δεν άφησαν λεπτό διαθέσιμο…

    Back to the future λοιπόν. Από την στιγμή που μπήκα μέσα στη μακρόστενη μπάρα, είδα πάνω από 20 άτομα στην τέρμα πλευρά του μαγαζιού. Γνώρισα αμέσως το Νίκο το Θανάση το Σπύρο τον Γιάννη γιατί τους βλέπω πιο συχνά. Με όλους τους άλλους και τις άλλες υπήρχε η σαστισμάρα που έχεις όταν βρίσκεσαι σε μία έξοδο και σου γνωρίζουν κάποιον που τον είχες δει κάποτε..-Θυμάσαι το Γιώργο που ήταν στο γάμο της Μαιρούλας το 91 και είχε παντρέψει την Κούλα με τον Βλάσση και τον είχαμε ξαναδεί το 2012 στα βαφτίσια του ξαδέρφου του περιπτερά του Σάκη? Ένα τέτοιο πράγμα..

    Περιέργως μετά από μισή ώρα άρχισαν όλα να γυρνάνε. Ο σκληρός δίσκος, όσος από αυτόν έχει απομείνει μετά από καταχρήσεις ετών, τράβηξε ένα partial backup που είχε εκατοντάδες εικόνες και video...στην μία ώρα ήταν ένα μαγαζί που ένιωθες σαν να ήμασταν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο..Οι 40ριδες χάθηκαν και τα παιδικά πρόσωπα πλέον ήταν εμφανή. Θυμόμασταν και γελάγαμε, από το ότι θα σηκωνόμασταν για μάθημα, μέχρι την γυμναστική, τις κοπάνες, τις εκδρομές, τα Video games, τις καταλήψεις και άλλα.

    Συνειδητοποίησα 2 πράγματα.. Το πρώτο είναι ότι τα αγαπάω πραγματικά αυτά τα παιδιά.  Είναι ένα αναπόσπαστο ξεχασμένο μου κομμάτι μίας εποχής, που αν έπαιρνα 12 σε διαγώνισμα  και ήταν λόγος χαράς για μένα, αντίστοιχα θα ήταν φρενίτιδα για τη μητέρα μου, που θα με κυνήγαγε επειδή διάβασα σύνολο μόνο 2 ώρες και αυτές πριν πάω σχολείο..(12 μάνα! με 2 ώρες διάβασμα! καλό ε? καυχιόμουνα..και μετά είχαμε ασκήσεις εδάφους αέρος με διάφορα αντικείμενα, τροχιοδεικτικά και άλλες ασκήσεις που με βοήθησαν στην μετέπειτα θητεία μου όταν παρουσιάστηκα στο μεγάλο πεύκο..) Το δεύτερο ήταν, ότι όσα χρόνια και αν πέρασαν, όπως και να τα έφερε η ζωή, οι περισσότεροι άφησαν όσο μπορούσαν την καθημερινότητα τους για λίγο στην άκρη και ήρθαν ..

    Γενικά ήταν περίεργο το συναίσθημα ότι ξέχασα ότι πρόβλημα και μπορεί να είχα..έχω την εντύπωση ότι και οι άλλοι το ίδιο. Ήμασταν σε μία χρόνο φουσκάλα, η οποία αιωρούταν μέσα στο μαγαζί και ανέδυε εικόνες μίας άλλης εποχής..χωρίς playstation και Xbox Αλλά amiga amstrad και atari...που πηγαίναμε και ματώναμε τα πόδια μας με τις ώρες στο ποδόσφαιρο και σακατευόμασταν στο μπάσκετ..που γεμίζαμε ένα άδειο μπουκάλι γάλα με χαρτιά και παίζαμε μπάλα στα μάρμαρα.. που ότι και να γινόταν ήμασταν ένα. Που αν έλειπε κάποιος μία μέρα από το σχολείο θα τον έπαιρναν 40 αληθινά τηλέφωνα γιατί πραγματικά νοιάζονταν για αυτόν.. και άλλα πολλά τέτοια..

Να μαστε πάντα καλά και γεροί. Ότι και να μας πήρανε..ότι και να μας πάρουνε...αυτό που υπήρχε τότε δεν μπορεί κανείς!

Υγ (Είχαμε και ένα 50αρι στην παρέα..κοβω είδες! Χάρηκα που σε είδα να χαμογελάς Δημήτρη..πάντα θέλω να σε βλέπω έτσι).

ΣΤΑ ΟΡΙΑ...ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ...ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.... MAKE A CHOICE!

  Όλο και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό, γνωρίζω ανθρώπους,  που δεν είναι απλά στα όρια, αλλά τα έχουν ξεπεράσει στην προηγούμενη στροφή, με το πόδι τέρμα στο γκάζι, απλά παίρνοντας την στροφή με γραμμή που δεν θα πίστευε άνθρωπος ότι γίνεται...

   Από όλες τις πλευρές. Ψυχολογικα, σωματικά, εργασιακά, σε προσωπικό επίπεδο, σε σχέσεις...σε όλα. Οι περισσότεροι η δεν εργάζονται, ή εργάζονται με μισθό που δεν καλύπτει ούτε τα βασικά τους. Που απλά κολλούν ένσημα, για μία σύνταξη που δεν θα πάρουν ποτέ σε 20 χρόνια και το ξέρουν...

   Λένε για το μεγαλείο ψυχής του ¨Έλληνα, που έχει βάλει 200 χιλιάδες μετανάστες και κάνει προσπάθειες να τους συντηρήσει.. Ευαίσθητο θέμα από όπου και να το πιάσεις. Οι μεν έρχονται από εμπόλεμη ζώνη και δεν ξέρουν τι τους γίνεται, έχοντας χάσει τα πάντα και οι δε τα χάνουν σε καθημερινή βάση, χωρίς να έχει πέσει ούτε μία σφαίρα και χωρίς να έχουν πόλεμο...

 Η τρέλα συνεχίζεται. Ο πάπας και ο αρχιεπίσκοπος μαζί και ο μουσουλμάνος να κλαίει και να προσεύχεται μπροστά τους. Αν αυτό δεν είναι παράνοια δεν ξέρω τι είναι! Ενάμιση εκατομμύριο εγγεγραμμένοι άνεργοι. Αν βγάλεις παιδιά από τον πληθυσμό και ηλικιωμένους που είναι το 1/4 περίπου καταλήγεις ότι σχεδόν το 30 % ίσως και παραπάνω της χώρας είναι άνεργο. Παρόλα αυτά πρέπει να πληρώσει ΔΕΗ, νερό, ενοίκιο ,τράπεζες...πώς? Είχες 2 παιδιά και στάνταρ εργασία 20 χρόνια. Πήρες δάνειο για να έχεις ένα σπίτι να βρούνε αυτά τα παιδιά κάτι 15 χρόνια μετά, που θα το είχες ξεχρεώσει. Μετά από 3 χρόνια από την αρχή των δόσεων απολύθηκες.

   Είσαι 48 ετών με μόνη προϋπηρεσία ότι έκανες εκεί που δούλευες από τα 20 σου. Ποιός θα σε προσλάβει? Σε ποιά δουλειά και με τι μισθό? Τα παιδιά σου πάνε σχολείο και με το ζόρι τα ταΐζεις. Στην κυριολεξία. Κόψανε την σύνταξη των πεθερικών σου από τα 1000 ευρώ στα 600 και δεν μπορούνε ούτε αυτοί πια να βοηθάνε στο σπίτι...

 Σε παίρνει τηλέφωνο ο κολλητός σου και σου λέει - Μαλάκα έλα πάμε γήπεδο να δούμε λίγο μπαλίτσα να ξεφύγεις. Βρήκα εισιτήρια με 10 ευρώ. Και πηγαίνεις να δεις Ολυμπιακό-Άντερλεχτ 1-2...Λεβαδειακό-ΑΕΚ 3-0...Πανθρακικό-ΠΑΟΚ 2-0... Πανθρακικό-ΠΑΟ 1-0...

 Καταλήγεις σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτο ότι χάλασες 10 ευρώ + βενζίνες, αν είσαι εκτός έδρας+ διόδια για να πας, να δεις την υπερομάδα σου να χάνει και εκτός του ότι δεν έχεις να πάρεις τσιγάρα και να φας για 2 μέρες, σου έμεινε  και  η ξενέρα.. και ότι πλάκα ,πλάκα, έδωσε κηδειόχαρτα ο Πανθρακικός φέτος..

 Προχτές αφού μου κόψανε τη ΔΕΗ και ενώ περίμενα το νούμερο μου για να "εξυπηρετηθώ" = κάνε λοβοτομή και headbang στον τοίχο για να το ονομάσεις έτσι, είδα ένα τύπο που είχε κάτσει απέναντι στα Καμίνια σε ένα τύπου Γρηγόρης καφέ και πιάσαμε κουβέντα..Στα καλά καθούμενα σηκώνεται και πάει σφαίρα απέναντι στον δρόμο σαν να ξέχασε ανοικτό το μάτι (και αυτού κομμένο ήταν οπότε wtf?)

.  Επιστρέφει μετά από 5 λεπτά και μου δείχνει το  δελτίο του Κίνο που είχε παίξει.! Σκέφτομαι από μέσα μου λες?να του κατσε του παλληκαριού να δει άσπρη μέρα? Είχε χάσει 400 ευρώ, γιατί έπεσαν δίπλα ακριβώς 3 νούμερα , από ότι μου περιέγραφε με ένταση στη φωνή, που θύμιζε Μανώλη Μαυρομάτη, όταν περιέγραφε Ρεάλ Μαδρίτης το 2000 και έλεγε το ηρωικό «Σολάρι στο Μουνίτις» και κατουριόμασταν όλοι στα γέλια...

   Και σκέφτομαι... Αυτός είναι μαλάκας που έπαιξε 1 ευρώ ενώ παίζει να είχε 5 όλα κι όλα πάνω του? Εμείς είμαστε μαλάκες που παίζουν με τα νεύρα μας οι πολιτικοί?

 Κάπου εκεί και επειδή το αίμα είχε αρχίσει να ανεβαίνει σε επικίνδυνα επίπεδα στο κεφάλι τον χαιρέτησα. Επέστρεψα στην ουρά μου και μετά από 5 μίση ώρες αναμονής πήρα την απάντηση ότι το ταμείο είχε κλείσει... Ότι δεν μπορούσαν να με εξυπηρετήσουν και να πήγαινα την επόμενη στις 7 μίση το πρωί και ότι θα με δεχόντουσαν πρώτο...! Πήγα. Με δέχτηκαν πέμπτο και κάναμε την αλλαγή στο ρολόι για να γίνει η επανασύνδεση και να γίνει αργότερα ο διακανονισμός κάποια στιγμή...

 Ουφ.. απλά αυτό. Βαθιά ανάσα. Άλλο ένα τσιγάρο και κουράγιο. Σε όλους μας.Καλημέρα!

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ VS ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

    Η ζωή τα φέρνει έτσι κάποιες φορές, που γίνεσαι από πιλότος, εργάτης του μετρό, σε κλάσματα δευτερολέπτου...Εννοώ, ότι πέφτεις από τα σύννεφα στα έγκατα, για να μην παρεξηγούμαι.

   Κατά την διάρκεια της ζωής σου, θα υπάρξουν κάποιες φορές που θα προσγειωθείς και θα καταλάβεις κάποια πράγματα, με απόλυτη φυσικότητα και με μία ακολουθία σκέψεων, που θα σε κάνουν να εξελιχθείς ως άτομο και ως προσωπικότητα...   

    Όλη μας τη ζωή, αρκετοί, επιλέγουμε την προσωπική αντωνυμία "μού", στο τέλος κάποιων προτάσεων. Λέμε, το αμάξι μου (μέχρι που στο παίρνει η τράπεζα για γραμμάτια). Η κοπέλα μου (μέχρι που σε παρατάει σύξυλο και παντρεύεται οποιονδήποτε άλλο). Το σπίτι μου( μέχρι που χρειάζεται να το πουλήσεις για να επιβιώσεις). Η δουλειά μου(μέχρι που σε σουτάρουν, γιατί μεταξύ εσένα και την περικοπή των εταιρικών  καφέδων των διευθυντών, δεν τίθεται σύγκριση)...

    Αυτή η αγαπητή προσωπική αντωνυμία λοιπόν, σε κάνει κτητικό, αλαζόνα και γενικά, ψιλογαμίκουλα μυρμηγκιών... Η καθημερινότητα σου, φαίνεται λιγότερο καυλί στο αριστερό αυτί που έχεις την ωτίτιδα, για το λόγο του ότι "ΕΧΕΙΣ" δικά σου αντικείμενα-ανθρώπους-ιδέες. Όπως λέει και ένα ρητό πρόσφατα που είναι και επίκαιρο, "αρχίδια έχεις"!

    Το γεγονός ότι όλα είναι δανεικά και με τόκους, θα το συνειδητοποιήσεις, όταν χάσεις όλα που σε έχουν κάνει να νομίζεις ότι έχουν αξία και επικεντρωθείς, σε αυτό που πραγματικά μετράει. Ένα γέλιο. Ένα δάκρυ. Μία σκέψη. Τα οποία, αν σκάσει κάνα αλζχάιμερ πάνε και αυτά. Αλλά τότε είσαι απλά γκαντέμης...

   Ο καπιταλισμός τελικά, είναι τρόπος ζωής από γεννησιμιού του ανθρώπου και όχι πολιτική ιδέα που σε κατεβάζει για ανούσιες πορείες για να παίξεις ξύλο με τα ΜΑΤ... Τράβα γήπεδο για αυτό. Δες και λίγο μπάλα δεν είναι κακό. Ακόμα καλύτερα πάρε μερικά τηλέφωνα κάνα φίλο και άντε να παίξεις κάνα 5-5.

 Καλημέρα σε όλους και να μαστέ καλά. Όσο μπορεί ο καθένας...

Αδικία...γνωστό αλλά μαθαίνεις να ζείς με αυτό...

   Μέσα σε μία μέρα, έμαθα δύο δυσάρεστα..το ένα ότι πέθανε ο Παντελίδης και το δεύτερο ότι  ξήλωσαν τον Σφακιανάκη. 

   Σαφέστατα δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Ένας θάνατος, με μια υποβάθμιση αξιώματος. ..Ούτε Παντελίδη άκουγα και ούτε είμαι φαν των μπάτσων...

Για το πρώτο, στεναχωρήθηκα που έφυγε ένας συνάνθρωπος 33 ετών, (του οποίου τη μουσική την έβρισκα επιεικώς τρισάθλια και πριν λίγα χρόνια είχε πάει να με πατήσει στην Θησέως στην Καλλιθέα και ο θεός το έφερε να φύγει και να μην έχουμε χειρότερα ,αν και περνώντας κόκκινο τότε)... και τον άλλο, απλά πιστεύω ότι είναι ίσως από τους ελάχιστους μπάτσους που θα μπορούσες να τον αποκαλέσεις και αστυνομικό. Κάποιος, ο οποίος έκανε την αστυνομία σε μικρότερο σαφέστατα βαθμό, να φαίνεται σαν τον Χριστόδουλο, με την εκκλησία τότε παλιά…

Ο Σφακιανάκης έκανε επιτυχίες. Όχι της πλάκας. Πήρε μια αστυνομία που νόμιζε ότι ο η/υ είναι αξεσουάρ του ψυγείου και την έκανε σύγχρονο τμήμα πρόληψης. Έσωσε περισσότερες ζωές από ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος... Το ευχαριστώ ήταν το γνωστό. Με γνώμονα τα πολιτικά κριτήρια αυτά γίνονται. Το ξέρουμε. Το πιστεύαμε ότι θα άλλαζε αλλά παπάρια.

  Ο Παντελίδης, ήταν ένας τραγουδιστής, που καλώς ή κακώς, ο κόσμος τον γούσταρε. Θές για χαβαλέ? Θές γιατί όντως είχε κάτι να πει? Δεν παύει να ήταν ένας άνθρωπος, που πέθανε με 150 χιλιόμετρα σε οδική αρτηρία εντός πόλης. Πού ήταν ο έλεγχος της τροχαίας? Τα μπλόκα? Τα πιθανά αλκοτέστ αν όντως είχε πιει? Που πολύ πιθανό να ήταν νηφάλιος και απλά να το άνοιξε?... και εδώ έρχεται ο Σφακιανάκης... Ίσως να υπήρχαν αντίστοιχοι μέσα στα χρόνια στην τροχαία. Και να ξηλώθηκαν. Να είναι στο Hr και να την παίζουν χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα ουσιαστικό πλέον... Ίσως αυτό να γίνεται σε όσους κάνουν την διαφορά στην πράξη…

Καλό κουράγιο στην οικογένεια του Παντελή και θερμά συλλυπητήρια για το χαμό τους... και επίσης, καλό κουράγιο στη οικογένεια του Σφακιανάκη, που θα νοιώθει αδικημένη για την προσφορά του και στον ίδιο…Καλό κουράγιο σε όλους μας για ότι περνάμε και ότι θα περάσουμε.