Κατά την διάρκεια της ζωής σου, θα υπάρξουν κάποιες φορές που θα προσγειωθείς και θα καταλάβεις κάποια πράγματα, με απόλυτη φυσικότητα και με μία ακολουθία σκέψεων, που θα σε κάνουν να εξελιχθείς ως άτομο και ως προσωπικότητα...
Όλη μας τη ζωή, αρκετοί, επιλέγουμε την προσωπική αντωνυμία "μού", στο τέλος κάποιων προτάσεων. Λέμε, το αμάξι μου (μέχρι που στο παίρνει η τράπεζα για γραμμάτια). Η κοπέλα μου (μέχρι που σε παρατάει σύξυλο και παντρεύεται οποιονδήποτε άλλο). Το σπίτι μου( μέχρι που χρειάζεται να το πουλήσεις για να επιβιώσεις). Η δουλειά μου(μέχρι που σε σουτάρουν, γιατί μεταξύ εσένα και την περικοπή των εταιρικών καφέδων των διευθυντών, δεν τίθεται σύγκριση)...
Αυτή η αγαπητή προσωπική αντωνυμία λοιπόν, σε κάνει κτητικό, αλαζόνα και γενικά, ψιλογαμίκουλα μυρμηγκιών... Η καθημερινότητα σου, φαίνεται λιγότερο καυλί στο αριστερό αυτί που έχεις την ωτίτιδα, για το λόγο του ότι "ΕΧΕΙΣ" δικά σου αντικείμενα-ανθρώπους-ιδέες. Όπως λέει και ένα ρητό πρόσφατα που είναι και επίκαιρο, "αρχίδια έχεις"!
Το γεγονός ότι όλα είναι δανεικά και με τόκους, θα το συνειδητοποιήσεις, όταν χάσεις όλα που σε έχουν κάνει να νομίζεις ότι έχουν αξία και επικεντρωθείς, σε αυτό που πραγματικά μετράει. Ένα γέλιο. Ένα δάκρυ. Μία σκέψη. Τα οποία, αν σκάσει κάνα αλζχάιμερ πάνε και αυτά. Αλλά τότε είσαι απλά γκαντέμης...
Ο καπιταλισμός τελικά, είναι τρόπος ζωής από γεννησιμιού του ανθρώπου και όχι πολιτική ιδέα που σε κατεβάζει για ανούσιες πορείες για να παίξεις ξύλο με τα ΜΑΤ... Τράβα γήπεδο για αυτό. Δες και λίγο μπάλα δεν είναι κακό. Ακόμα καλύτερα πάρε μερικά τηλέφωνα κάνα φίλο και άντε να παίξεις κάνα 5-5.
Καλημέρα σε όλους και να μαστέ καλά. Όσο μπορεί ο καθένας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου