Τελικά...υπάρχει Ελπίδα!!!

   

   Χθες το βράδυ, μετά από αρκετό καιρό, έβαλα να δώ Λαζόπουλο. Όχι ότι δεν έβλεπα έτσι και αλλιώς, αλλά είχα την διάθεση, να δώ και κάτι σατυρικό. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο ποσοστό από τα βίντεο του, τα είχα δει ήδη, στην αρβύλα και τον Θέμο, αν και τα σχόλια του Λάκη, ήταν ως συνήθως καυστικά και εύστοχα...

  Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι είχε καλεσμένη την Ζοζεφίν Βίτ. Η κοπέλα αυτή, είναι εκείνη, που είχε ανέβει στο γραφείο, που θα έδινε συνέντευξη τύπου ο Ντράγκι, φωνάζοντας του, "Τέρμα στην δικτατορία της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας"…

Ένα 21χρονο κορίτσι, που μου θύμισε ότι υπάρχει γαμημένη ελπίδα ακόμα, για όλους μας. Μία Γερμανίδα, που με την κίνηση της, κατάφερε να τρομάξει, έναν από τους ισχυρότερους ανθρώπους στον κόσμο, για λίγα δευτερόλεπτα και να του υπενθυμίσει, έστω και για αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα, ότι είναι ένα κινούμενο μελλοντικό λίπασμα και τίποτα περισσότερο... Η Βίτ, είναι ένας άνθρωπος, με αληθινό χαμόγελο, που με τις πράξεις του, υπερασπίζεται την Ελλάδα και την κάθε Ελλάδα και όταν μίλησε για την Δημοκρατία, φωτιζόταν το πρόσωπο της...

    Στα 21 μου και εγώ ήμουν πυροβολημένος, αλλά άντε να πήγαινα για κάνα μπάντζι τζάμπινγκ κάνα ράφτινγκ κάνα paintball...τέτοια πράγματα. Δεν θα πήγαινα στο Χίλτον, στην συνέντευξη τύπου πχ του Αμερικανού προέδρου, να πηδήξω πάνω στο γραφείο φωνάζοντας, "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"΄ή κάτι παρόμοιο...Η μαγκιά και η τρέλα μου ήταν καθαρά προσωποκεντρική και εγωιστική. Αν συλλαμβανόμουν, θα ταν στο γήπεδο όταν έκαναν ντου τα ματ και έδεναν ότι υπήρχε μπροστά τους, ή επειδή μόνιμα δεν είχα ταυτότητα μαζί μου οπότε η εξακρίβωση είχε γίνει θέμα ρουτίνας...

    Με τί λογική, μία κοπέλα σε μία ηλικία, που οι περισσότερες, το μόνο που τις νοιάζει είναι, το τί βάψιμο θα κάνουν και ποιάς ο γκόμενος έχει πιο ωραίο αμάξι ή μηχανή, ρισκάρει ακόμα και την ίδια της τη ζωή, (καθώς άνετα, από αντανακλαστικά και μόνο, κάποιος θα μπορούσε να την είχε καθαρίσει, καθώς σε τέτοια σκηνικά αντιδράνε αυτόματα βάση εκπαίδευσης), μόνο και μόνο, για να δείξει σε όλους μας, ότι είμαστε θύματα τραπεζών και ανώτερων συμφερόντων και ότι, μας έχουν βάλει ένα μαχαίρι στο λαιμό, ενώ στην ουσία, θα έπρεπε να το βάλουμε εμείς στον δικό τους με τα μέτρα που έχουν επιβάλει...

   Τελικά υπάρχει ελπίδα.... Αν ένας ξυπνήσει, τότε θα ξυπνήσει και ο διπλανός του και σταδιακά, θα γίνει αυτό που πρέπει. Ήδη, το ότι έχουμε Σύριζα, σημαίνει ότι κάτι έγινε και δεν είμαστε flatlined στο καρδιογράφημα... Αλλά αυτό είναι η αρχή. Όλα θα γίνουν. Απλά με υπομονή και σταθερά βήματα. Με θυσίες και με αυταπάρνηση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να παρακαλάμε αυτούς που μας φτάσανε εδώ για ελεημοσύνες. "Τέρμα στην δικτατορία της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας"!

Ο ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΜΑΡΜΟΤΑΣ...

  Είναι κάποιες μέρες που είναι δύσκολες... Συνήθως λέμε για τις Δευτέρες, επειδή πάς για δουλειά μετά από 2 μέρες χαλάρωσης άν και προσωπικά, είμαι απο αυτούς που λένε για τίς  Παρασκευές, καθώς έχεις την κούραση όλης της εβδομάδας και ανυπομονείς να έρθει το ρημαδο Σ/Κ...Αυτός ο κωλομήνας, ήταν μία μέρα της Μαρμότας, που είχε κολλήσει σε μία Παρασκευή. Από την έξαρση της άνοιας του πατέρα μου, μέχρι την εισαγωγή του στην κλινική μετά από 20 μέρες, με άπειρο τρέξιμο και αϋπνίες προσθέτοντας και το κερασάκι στην τούρτα, που ήταν λόγω της κόπωσης στον εαυτό μου, ένα τριήμερο με 40 ακατέβατο πυρετό, που αντιμετωπίστηκε με ισχυρή αντιβίωση και αντιπυρετικά...

Το συναίσθημα, του να ξυπνάς μετά από 7 ώρες ύπνου, χωρίς ζαλάδες,ρίγη,αυτιά να σφυρίζουν και τα κόκαλα σου να πονάνε σε άσχετα σημεία, σαν να σου καρφώνουν μαχαίρια, δεν περιγράφεται…

   Μέσα σε όλα τα αρνητικά, λένε ότι υπάρχει πάντα το καλό, που εξισορροπεί τα πάντα. Είχα επικοινωνία με ένα φίλο, και παλιό μου υπεύθυνο, για δουλειά… Δεν είναι από τους ανθρώπους που υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και μετά σε συνδέουν με Κάιρο... Αν σου πει ότι μπορεί να γίνει κάτι τότε όντως μπορεί. Αν όχι σου το αποκλείει εξαρχής... Μακάρι να κάτσει γιατί πλέον τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ.

Όλοι έχουμε κάνει λάθη στην ζωή μας, αλλά είναι σημαντικό στην ώρα που θα κριθούμε να μην γίνει με βάση κάποια άσχημη στιγμή μας, αλλά από την γενική μας εικόνα και παρουσία. Είτε αυτό είναι σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε φιλικό, είτε σε οποιοδήποτε άλλο…  Όσες φορές προσωπικά, έχω δώσει δευτέρες ευκαιρίες σε ανθρώπους, με έβγαλαν ασπροπρόσωπο και με το παραπάνω. Ο έλληνας έχει αυτό το ρημαδο φιλότιμο, το οποίο ίσως και να είναι, αυτό που τον κάνει να υπερβαίνει όλους τους άλλους... Δυστυχώς κάποιες φορές για να του βγει χρειάζεται να φτάσει στον πάτο του βαρελιού...

   Μακάρι ο Μάιος να μπει με λουλούδια και αισιοδοξία για όλους μας. Ξέρω ότι όλοι μας τραβάμε ζόρια. Άλλοι περισσότερα άλλοι λιγότερα. Αρκεί να θυμόμαστε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι άνθρωποι για να μας βοηθήσουν σε ώρα ανάγκης υπάρχουν, αρκεί να τους το ζητήσουμε, γιατί δεν είναι jedi να διαβάζουν το μυαλό και δεύτερον, ότι μερικές φορές για να χτίσεις κάτι καινούργιο, πρέπει να γκρεμίσεις εξ ολοκλήρου το παλιό, γιατί αν τα θεμέλια είναι σάπια, τότε θα πέφτει διαρκώς...

                                                                                                                             Γ.ΣΤΡ

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ...

Η ζωή είναι ένα περίεργο πράγμα σαν έννοια. Όταν είσαι 10 χρονών, όλος σου ο κόσμος εμπεριέχεται στην πληρότητα μίας μέρας... Έννοιες όπως, άγχος, πίεση, υποχρεώσεις δεν υφίστανται και τόσο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ,το  να είσαι ευτυχισμένος με το παραμικρό. Ένα παγωτό χωνάκι, είναι ικανό να σε κάνει να χαμογελάς και να νοιώθεις αυτό το γαργάλημα στην ψυχή βαθιά. Το χαμόγελο είναι κανονικό και σου βγαίνει αυθόρμητα, (εκτός και αν σε λένε Μητσοτάκη-Παπανδρέου-Καραμανλή, το οποίο και είναι βέβαιο ότι έχει χειραγωγηθεί και από μικρή ηλικία λόγω μελλοντικής καφροποίησης…).

Στα 20 σε κάνει ευτυχισμένο η ωραία γκόμενα και ένας φραπές με τους κολλητούς, ή το ότι βρήκατε τραπέζι στον Ρέμο και δεν είναι δίπλα στις τουαλέτες του μαγαζιού... Το να δουλεύεις part time, για να μπορέσεις να βάλεις μία acrapa εξάτμιση στη μηχανή, ή ζάντες στο αυτοκίνητο.(εκτός και αν σε λένε πάλι Μητσοτάκη-Παπανδρέου-Καραμανλή γιατί εκεί θα έχεις να ασχοληθείς μόνο με το Γιελ,Χαρβαρντ και το μεταπτυχιακό γιατί σε πιέζει ο χρόνος…).

Στα 30, το παιδί σου και η βόλτα με την γυναίκα, ή μία αύξηση στην δουλειά, η, μία αγορά ενός ακινήτου και οι καλοκαιρινές διακοπές.(εκτός αν σε λένε Μητσοτάκη-Παπανδρέου-Καραμανλή γιατί τότε αρχίζεις να τελειώνεις σπουδές και προετοιμάζεσαι για τις μεθεπόμενες εκλογές…).

Στα 40 αν και απέχω λίγο ακόμα από αυτό το νούμερο, ένα Σ/Κ όπου να ναι, με πολύ καλούς φίλους, ή με την γυναίκα σου, ένα καλό φαγητό και μία καλή δουλειά... Πλέον η ευτυχία είναι μία έννοια όχι εμπειρική και τόσο, αλλά νοσταλγική περισσότερο.(εκτός αν σε λένε Μητσοτάκη-Παπανδρέου-Καραμανλή, γιατί τότε η μίζα του πρώτου υπουργείου που θα αναλάβεις = αξία ανεκτίμητη…).

Ο απολογισμός μέχρι τώρα λέει, ότι θα ήταν ωραίο να σου δίνει την ίδια ευχαρίστηση το παγωτό χωνάκι και στα 40, όσο forest Gump και να ακούγεται αυτό… Η επανάληψη μίας εμπειρίας που σε έκανε ευτυχισμένο στα 10, θα έπρεπε να συνεχιζόταν, γιατί οι υπόλοιπες από τα 20 και μετά, είναι βασισμένες κατά 80% σε υλικά αγαθά, παρά στην στιγμή.( εκτός αν σε λένε Μητσοτάκη-Παπανδρέου-Καραμανλή γιατί τότε είχες fucked up παιδική ηλικία και μέχρι τα 1000 σου θα είναι το ίδιο…).

Πάω να πάρω ένα χωνάκι και να αράξω στο μπαλκόνι…

Γ.ΣΤρ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΤΑΙΕΙ!

Αυτή η γνωστή καραμέλα, έχει βγει από τα χείλη όλων μας, κατά περιόδους. Μία ζωή απο όσο θυμάμαι, οι ΝΔμοκράτες το λέγανε για τους Πασοκτζήδες και το ανάποδο...

Στο βωμό ενός διορισμού στο δημόσιο και με μοναδικό γνώμονα, την πάρτι του, ο Ελληνικός λαός, ταυτίστηκε με πρόσωπα και ξέχασε, το τι σημαίνει η ψήφος. Ξέχασε, το ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός, είναι υπάλληλος... Είναι αυτός, τον οποίο διορίζουν οι υπόλοιποι, για να εκφράζει και να εκπροσωπεί τους ιδίους σε καθημερινά θέματα.

Αυτή την στιγμή, έχουμε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας. Μία παιδεία η οποία αλλάζει ανά τετραετία, με βάση τα καπρίτσια του κάθε υπουργού. Μία οικονομία, που ο Ελληνικός λαός χρωστάει τόσα χρήματα που είναι αδιανόητο να το συλλάβει ο κοινός νους και τα οποία, τα χρωστάνε οι τράπεζες, γιατί ουδέποτε έφτασαν αυτά τα λεφτά στους πολίτες. Δεν ξέρω αν τα είδατε εσείς, γιατί εγώ ποτέ δεν τα πήρα… Αναφέρονται πολλοί στο ότι, η τωρινή κυβέρνηση δεν έκανε το ένα ή το άλλο. Όταν παίρνεις ένα διαλυμένο αυθαίρετο, το οποίο είναι στημένο πάνω σε Γή, που ακόμα την χρωστάς στο βουνό, και κάποιοι στο παρουσίαζαν, σαν παραθαλάσσια βίλα, προφανώς και θές άπειρη δουλειά, για να το συμμαζέψεις... Όταν βλέπεις πραγματικά το πρόβλημα στα μάτια και σταματήσεις να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, τότε έχεις κάνει το πρώτο βήμα βελτίωσης.

Ακούω τον Καραγκούνη, όποτε εμφανίζεται και ρίχνει τα πυρά του και βλέπω την λεζάντα από κάτω ,"εκπρόσωπος ΝΔ" και αναρωτιέμαι, κατά πρώτον γιατί υπάρχει ακόμα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και κατά δεύτερον, το πόσο νομίζει ότι θα τον ακούσει, έστω και ένας σε αυτά που λέει...

Ένα από τα δύο κόμματα που έφεραν την χώρα στο μεταίχμιο της απόλυτης καταστροφής, έχει τα μούτρα να ρίχνει ακόμα ευθύνες, σε κάποιον ο οποίος πάει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα? Αν έβγαινε κάθε μέρα και έλεγε -Ναι ήμασταν καραγκιόζηδες και τα κάναμε σκατά και το ξέρουμε,, αλλά κάθε μέρα, τότε ίσως και να τον άκουγα, σε κάτι που θα είχε να προτείνει...

Το κάλιο αργά παρά ποτέ, είναι Ελληνική έκφραση λαϊκής σοφίας και δυστυχώς, σαν κράτος το τηρήσαμε όσο δεν πήγαινε. Στο τέλος, βάλαμε μυαλό και απομακρύναμε όσους μας έφαγαν τα πάντα.

Πλέον και η εκκλησία ανέφερε ότι θα βοηθήσει για το χρέος. Η ειρωνεία είναι, ότι από τις θεοσεβούμενες κυβερνήσεις δεν είδαμε προκοπή... Μία "άθεη" όμως, κατάφερε να κάνει το αδιανόητο. Να έρθει σε άμεσο διάλογο με την πλουσιότερη και ισχυρότερη δύναμη στην χώρα και να τους κάνει να θέλουν να βοηθήσουν. Οι άλλοι, το μόνο που ήξεραν ήταν να πηγαίνουν να ανάβουν ένα κερί και να δανείζονται από τοκογλύφους αντί να ζητήσουν ταπεινά βοήθεια...

Παιδί δεν έχω ακόμα, αλλά εύχομαι να τα φέρει ο θεός και να αποκτήσω. Μία μέρα, μετά από 20-30 χρόνια, θέλω να τα διαβάζει όλα αυτά στην ιστορία στο σχολείο του και να μου λέει , - Πατέρα αλήθεια ήσασταν έτσι? και να του απαντάω, ότι δεν χρειάζεται να τον απασχολεί, γιατί η γενιά του πατέρα του, κατάφερε με θυσίες, να τα επαναφέρει όλα όπως θα έπρεπε να είναι...

Γ.Στρ

Δύσκολη νύχτα και πάλι...

Μέσα στις τελευταίες 6 μέρες, έχω κοιμηθεί συνολικά 10-12 ώρες και αυτές σπαστά και εγώ και η Σοφία... οι αναγκαστικές επισκέψεις σε νοσοκομεία και το άγχος-νεύρα, μαζί με την κούραση, είναι θανατερός συνδυασμός... Συνήθως, όταν έχεις ένα δικό σου άνθρωπο, που καταρρέει η υγεία του, όλοι εξαφανίζονται από γύρω σου... Οι μέχρι τότε ,συγγενείς, και "κολλητοί" του φίλοι ,κάνουν φτερά και όλα αποδείχτηκαν οτι το τότε, ήταν μία καλοστημένη φάρσα εις βάρος του τώρα ασθενούς...

Αυτό είναι που ίσως θα σκέφτεται και ο ίδιος και αντιδράει σαν μικρό παιδί. Ώρες ώρες επιθετικά και άλλες κλαίγοντας σαν 5χρονο παιδί. Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο, το να μείνεις και εσύ που τον βοηθάς συγκεντρωμένος, που κάποιες φορές ξεχνάς, το πώς μπορεί να νοιώθει εκείνος... Το εκφυλισμένο του σταδιακά μυαλό, όταν έχει τις αναλαμπές, που ώρες ώρες τις έχει, και κατανοεί το που βρίσκεται και πώς κατάντησε, είναι ότι χειρότερο.

Φυσικά δεν το παρατάς και συνεχίζεις. Από κάποιο περίεργο τρόπο τραβάς δύναμη και εκεί που λες δεν παίζει άλλο, συνεχίζεις.

Πήρα δύναμη από φίλους που έχω να δώ πάνω από δέκα χρόνια, μόνο και μόνο από μία κουβέντα τους στο fb, ενώ άλλοι που μέχρι πέρσι, ήμασταν κώλος και βρακί που λένε, δεν έχουν δώσει κανένα σημείο ζωής με το που έμαθαν ότι ή κατάσταση του χειροτέρεψε... ή δεν έμαθαν καν, γιατί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο όταν χτυπάει, ή δεν απαντάνε σε μηνύματα-email...

Ένας από αυτούς(που οι κουβέντες τους μετράνε και βοηθάνε), μου είπε ότι στα δύσκολα γινόμαστε πιο δυνατοί. Έτσι είναι καπετάνιε... Αν και όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο με βλέπω να παίζω το Χουλκ στην επόμενη ταινία της Μάρβελ...

Στο ενδιάμεσο, παλεύω να δώσω και ένα οικόπεδο σε εξευτελιστική τιμή για τα έξοδα που έρχονται, ή να βρω κάποια ισορροπία με κάποια προσωρινή δουλειά... όλα βρίσκουν τοίχο. Μάλλον η κούραση. Τώρα πήρε τα φάρμακα και θα κοιμηθεί για 4-5 ώρες... πάω και εγώ να κάνω μία απόπειρα να πέσω για ύπνο...και βλέπουμε. Αύριο ίσως να ναι καλύτερα. Ίσως και όχι... who knows?..

Γ.Στρ

Χριστός Ανέστη...

   Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους. Το Πάσχα πέρασε και περάσαμε όλη την κατανυxτική διαδικασία. Σταύρωση, αποκαθήλωση και ανάσταση...   Ομολογουμένως, μία εμπειρία που ακόμα και για αυτούς που δεν πιστεύουν ιδιαίτερα εντυπωσιακή, αν μη τι άλλο, από πνευματικής πλευράς. Και εγώ σαν Χριστιανός, σέβομαι και θαυμάζω, όταν βλέπω κάποιον να προσεύχεται στο Ραμαζάνι, η κάποιον στο Βούδα...

  Η ανάσταση του θεανθρώπου, δυστυχώς δεν συμβαδίζει και με αυτή του ανθρώπου. Εμείς επιστρέψαμε στα καθημερινά μας προβλήματα, όποια και αν είναι αυτά και μετά την ψευδαίσθηση, από τα παιδάκια και τις μπριζόλες, πρέπει για άλλη μια φορά να δούμε το τι μέλει γενέσθαι.

  Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση, αγωνίζονται να βγει η χώρα από τη λούμπα. Η αντιπολίτευση να τους κρατάει πίσω. Ο εργαζόμενος αγωνίζεται να κρατήσει την δουλειά του. Ο εργοδότης απολύει αδιακρίτως... και ου το καθεξής.

  Δεν γίνεται να μην φτιάξουν τα πράγματα.. Αρνούμαι να δεχτώ, ότι αυτή θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. ¨Η όπως λένε και πολλοί, ότι θα χειροτερέψει και άλλο... Απλά πρέπει να σταματήσουμε όλοι να είμαστε παρτάκιες και να βοηθήσει ο ένας τον άλλο. Σε όποιο τομέα και να είναι αυτό. Οικονομικά, επαγγελματικά, ή έστω, να πάς για ένα καφέ για μία ώρα να ακούσεις τον άλλο, να σου λέει τα προβλήματα του. Πολλές φορές αυτό είναι ότι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις για κάποιον... Κάνε το.

Γ.Στρ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΕΧΑΓΙΑΣ... ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ.

 

 Σήμερα, έχω την χαρά, να πάρω συνέντευξη, από ένα παλιό και πάρα πολύ καλό φίλο, ο οποίος και είναι, σαφέστατα και  ένας, από τους καλύτερους μουσικοτραγουδιστές,  που υπάρχουν στην χώρα μας...  Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που με έμαθε κιθάρα, αλλά η διαφορά μας είναι, ότι εκείνος το είχε και το έχει πολύ! Εγώ από την άλλη πλευρά, αποφάσισα να τραγουδάω και να παίζω κιθάρα, μετά από πολύ, μα πάρα πολύ jack... και σε πολύ κοντινά άτομα...ο Μιχάλης Κεχαγιάς  μιλάει στο ΜHΔΕΝ ΜE ΧΙΛΙΑ…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΓΣ : Μιχάλη, θυμάμαι οι μουσικές σου επιρροές από μικρός να είναι fucked up! Τι εννοώ με αυτό..., από beatles, μέχρι ρεμπέτικα, hard rock, oasis και elvis...πραγματικός αχταρμάς…. Πώς και έτσι? συνήθως κάποιος πχ ακούει μέταλ άρα ασχολείται με μέταλ αν γίνει μουσικός.. εσύ άκουγες τα πάντα και τώρα παίζεις...(πως θα χαρακτήριζες την μορφή της μουσικής σου)?Ροκ?έντεχνη?μίξη?

MK : Hard Rock ποτέ… ήμουν ήρεμο παιδί! Κιθαριστική, πόπ μουσική, με την έννοια της ποπ κουλτούρας, αλλά όχι ιδιαίτερα της Ελληνικής. Γιατί στην Ελλάδα, έχουμε την τάση, να θεωρούμε την ελαφρα μουσική σαν πόπ, που δεν είναι έτσι… Πόπ, βγαίνει από την λέξη ποπολάρος, μου μετά έγινε popular….οπότε στο κεφάλι μου, αυτό θεωρώ ότι παίζω.

ΓΣ : Έχω μία εικόνα από τα παλιά….Στα 18 μας είχαμε ένα συγκρότημα .... Είχαμε πάει θυμάμαι, σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πειραϊκή, στο γήπεδο του Πορφύρα και είχαν έρθει τότε πάνω από 500 άτομα… Είχε γεμίσει όλο το γήπεδο μπάσκετ, και όλος ο δρόμος πάνω και κάτω για τετράγωνα ολόκληρα...τότε τραγούδαγα εγώ, και εσύ έπαιζες κιθάρα...θυμάμαι που μου χες πει –« Εντάξει μωρέ τι 500 τι 5», και είχαμε πλακώσει κάτι μπύρες, μονορούφι στο βανάκι που είχαμε φέρει τα όργανα και είχαμε κάνει ένα γαμάτο live! Θα το φανταζόσουν, ότι χρόνια μετά, θα είχες τέτοια απήχηση και τόσο κόσμο, να σε ακολουθεί ευλαβικά και φανατικά? Το όνειρο έγινε τελικά πραγματικότητα, έτσι δεν είναι?

ΜΚ : Αν μπορείς να παίξεις σε πέντε άτομα μπορείς και σε πεντακόσια…το ανάποδο είναι δύσκολο . Καλό είναι, να κυνηγάς τα όνειρα σου, αλλά η ζωή τα φέρνει έτσι μερικές φορές που η φαντασία, είναι πολύ καλύτερη από την πραγματικότητα …. γενικά. Δεν ξέρω, αν κατάφερα όλα τα πράγματα  γιατί μάλλον… στο κεφάλι μου, ήταν πολλά περισσότερα. Άρα, δεν μπορείς όμως να λες ότι δεν είσαι ευχαριστημένος… Είναι αχαριστία.Τουλάχιστον, κάνω αυτό που αγαπάω. Δεν θεωρώ ότι έχω απωθημένα με κάτι.

ΓΣ: Έχεις συνεργαστεί με τον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ, με τον Στάθη τον Δρογόση, τον Βασίλη τον Παπακωνσταντίνου, και σε φεστιβάλ με τον Πάυλο Παυλίδη και τον Σωκράτη τον Μάλαμα ... Πρόσφατα με την Ευρυδίκη μετά από μία σειρά πολύ επιτυχημένων πρόσφατων εμφανίσεων στην αρχιτεκτονική...Μεγάλα ονόματα και σαφέστατα ποιοτικά.. Αργά και σταθερά βήματα έτσι?

ΜΚ: Μόνο αργά και σταθερά βήματα… θεωρώ, ότι, ότι έχει άνοδο, έχει και κάθοδο και άμα δεν πατάς, το κάθε βήμα που κάνεις, δεν μπορείς να κάνεις το επόμενο... Είναι κάτι που πρέπει να στοχεύεις. Mικρά μικρά βήματα παρά ένα μεγάλο…

ΓΣ: Θεωρείς ότι έχουμε γεμίσει στην Ελλάδα, από «φωτοβολίδες» στον καλλιτεχνικό και μουσικό χώρο? Που σκάνε από reality show? χωρίς να κατονομάσω κάποιο συγκεκριμένο….

ΜΚ: Μα είμαστε η χώρα της φωτοβολίδας…, δεν είμαστε? Τα reality τα θεωρώ άσχημα,  γιατί γίνονται για τους κριτές και όχι για τους διαγωνιζόμενους…

ΓΣ: Δεν θα πήγαινες ποτέ δηλαδή?

ΜΚ Γιατί να πάω? Θα έβαζα μία ωραιότατη ημερομηνία λήξης στο κούτελο… Ούτως η άλλως όλοι έχουμε μία, αλλά αν γινόμουν  γνωστός σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, δεν θα ήξερα τι μου συνέβαινε, θα έπρεπε να παρατήσω οποιαδήποτε δουλειά έκανα για δύο μήνες  και μετά θα με έπιανε κατάθλιψη, γιατί θα έπρεπε να επιστρέψω σε αυτήν (γέλια).

ΓΣ:  Μια και ανέφερα τον Δρογόση πιο πριν ο οποίος είναι και δημοτικός σύμβουλος πλέον … Θεωρείς, ότι θα σε έλκυε μελλοντικά η ιδέα, να ασχοληθείς με την πολιτική, ή είναι κάτι το οποίο δεν σε ιντριγκάρει, τουλάχιστον προς το παρόν?Αν ναι ποιο υπουργείο?

ΜΚ: Κοίτα… Δεν νομίζω ότι όλοι είναι για όλα. Επειδή είσαι μουσικός δεν πάει να πει ότι δεν έχεις πολιτικές απόψεις, σαφώς και έχω…. Γιατί να αναλάβω υπουργείο?Δέν θέλω… Εδώ καλά καλά παλεύω να φτιάξω τον εαυτό μου, να αναλάβω και τόσο κόσμο?

ΓΣ: Γιατί θεωρείς ότι αυτοί που είναι αυτή τη στιγμή υπεύθυνοι μπορούνε?(γέλια)

ΜΚ: Ναι, καλώς είναι υπεύθυνοι και πρέπει να το σεβαστούμε, γιατί ο κόσμος τους ψήφισε... Πρέπει να τους δώσουμε χρόνο, γιατί είναι νέα κυβέρνηση. Υποσχέθηκαν πολλά πράγματα. Δεν ξέρω κατά πόσον θα τα κάνουν όλα, αλλά, το γεγονός,  ότι δεν έχουν παρελθόν, δηλαδή δεν έχουν φάει λεφτά, οι συγκεκριμένοι… τουλάχιστον, τους δίνεις το benefit of a doubt,  που εντάξει εν μερει, ξεφεύγεις από την οικογενειακή δημοκρατία που έχει η Ελλάδα (γέλια). Δηλαδή, αυτό που παραμένει το ίδιο επίθετο και αλλάζει η φάτσα μόνο…

ΓΣ :Παραλίγο επαγγελματίας αθλητής έτσι? Ξέρω ότι λόγω τραυματισμού σου παλαιότερα, δεν προχώρησες όσο θα έπρεπε στο μπάσκετ, ενώ αρκετές ομάδες σε παρακολουθούσαν τότε...άτυχη στιγμή και είναι από αυτές, που δυστυχώς κόβουν καριέρες.. .Ευτυχώς για εμάς η μουσική έγινε μονόδρομος στην μετέπειτα καριέρα σου όμως! Τον αθλητισμό στην χώρα πώς τον βλέπεις? εννοώ με τα επεισόδια, το γεγονός ότι τα γήπεδα είναι άδεια τις περισσότερες αγωνιστικές, πέρα από τα ντέρμπι, θεωρείς θα μπορούσε να γίνει κάτι

περισσότερο, από την πολιτεία η από τα σωματεία? Σε ρωτάω, γιατί ξέρω ότι παρακολουθείς πολύ και μπάσκετ και ποδόσφαιρο...

ΜΚ:  Κοίτα να δείς…, θεωρώ, ότι η μουσική και ο αθλητισμός, είναι τα μόνα πράγματα που έχουν απήχηση στον κόσμο, διότι τα θεωρούν αξιοκρατικά…. παρόλο που δεν είναι. Το θέμα είναι, ότι κρίση δεν είναι για ένα κομμάτι μόνο της κοινωνίας,  αλλά γιά ολόκληρη. Όταν πχ, βασικά πράγματα, από ένα τραπέζι μιας οικογένειας απουσιάζουν, γιατί να ασχοληθεί κάποιος, με το αν παίζει η Γ εθνική, 4 το απόγευμα την Τετάρτη σε κάποιο γήπεδο… Θεωρώ, ότι πάντα ήταν το οπιο του λαού …γενικότερα το άρτος και θέαμα… αλλά δυστυχώς είναι προέκταση της κοινωνίας. Όσο η κοινωνία και η καθημερινότητα θα είναι άσχημη, θα είναι και ο αθλητισμός ... και η μουσική και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα... Αυτό που βρίσκω ασχημότερο είναι η μιζέρια στα πρόσωπα των ανθρώπων… και είναι  η τεράστια διαφορά της εμπειρίας μου στο εξωτερικό. Σε οργανωμένες κοινωνίες δεν ακούς μονίμως για τα λεφτά, για το τι έγινε ή τι δεν έγινε..

ΓΣ: Η δουλειά,  δουλειά, το σπίτι, σπίτι, η διασκέδαση, διασκέδαση, δηλαδη….. διαχωρισμός, εδώ δεν υπάρχει?

ΜΚ: Η διαφορά είναι, ότι δεν έχουμε καταλάβει, ότι δουλεύουμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε… η ζωή είναι μικρή και περνάει γρήγορα για να κάθεσαι και να ασχολείσαι,  για 10 δραχμές παραπάνω ή όχι…

ΓΣ: Όντως για 10-15 ευρώ, λέμε πώωω μου κάνανε περικοπές 15 ευρώ…. δηλαδή άμα σου κάνανε αύξηση τι θα έκανες, παρτι? Δεν θα σωθώ με 10-15 και 20 ευρώ… μιλάμε ότι ο κόσμος χαλιέται και υπερβολικά για τέτοια ποσά…

ΜΚ : Το πρόβλημα είναι, ότι χτυπάει μόνο μία συγκεκριμένη τάξη… δηλαδή τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους… και όχι τους έχοντες.

ΓΣ: Η ιδέα της οικογένειας πώς σου φαίνεται?Γάμος, δυο  παιδιά ένα σκύλο κτλ...το παραδοσιακό που λέμε..., θα το επιχειρούσες, ή θεωρείς, ότι είναι δύσκολο, να συνδυάσεις  μουσική καριέρα, με ισορροπημένη οικογενειακή ζωή?

ΜΚ:  Eχω την τύχη, να προέρχομαι από μία πολύ δεμένη οικογένεια, οπότε και ο ρόλος της και η κατάσταση, ποτέ δεν με φόβιζε… Δηλαδή, το θεωρώ απόλυτα ισορροπημένο, όταν υπάρχει ένας καλλιτεχνικός χώρος, που τον θεωρώ παράνοια από μόνο του, δεν μπορείς να ζεις δύο παράνοιες. Πρέπει να πατάς κάπου σταθερά, για να μπορείς να κάνεις τα αλλά πράγματα. θέλω κάπου να γυρίζω αν αυτό ρωτάς …δεν με φοβίζουν τα παιδιά. Ο σκύλος μόνο λίγο…(γέλια)

ΓΣ: Αν το παιδί σου, μετά από χρόνια σου έλεγε, -Πατέρα θα γίνω μουσικός τι θα σκεφτόσουν? τί θα του έλεγες?

ΜΚ: … Γερό στομάχι να χεις και η παναγιά μαζί σου…(γέλια)

ΓΣ: Επαναλαμβάνεται η μουσικη? γενικότερα?

ΜΚ: Κοίτα…, σίγουρα δεν ξανά ανακαλύπτεις τον τροχό… για να επιβιώσεις στον χώρο, πρέπει πρώτον να ακούς πολύ μουσική… να είσαι ακροατής πάνω από όλα..Δεύτερον, ευρηματικός στο κάθε  πάζλ που θα κάνεις και τυχερός. Δηλαδή να ευνοηθείς από τις συγκυρίες. … Για  παράδειγμα η τελευταία τομή που έγινε  στην μουσική,  ήταν η ηλεκτρονική, είχαμε γίνει τόσο … industrial σαν πλανήτης,  που ακουγόταν ως αυτονόητο.

ΓΣ: Είσαι άτομο των social media και της τεχνολογίας. Aσχολείσαι με facebook και με twitter. θεωρείς ότι η τεχνολογία μας έχει κάνει σκλάβους της? Είμαστε με ένα κινητό όλη την ώρα πχ,  και βλέπουμε ένα γαμάτο ηλιοβασίλεμα σε μία φωτό αγνοώντας το real thing , που συμβαίνει μπροστά μας στον ορίζοντα?

ΜΚ: Πόσο καιρό έχεις να πας σε συναυλία?  Παρατήρησες στην πρώτη σειρά που είναι όλοι με τα κινητά τους? Αν κάποιος πάει σε συναυλία για να τραβήξει βίντεο δεν θα ήταν καλύτερα στον καναπέ με 2 ποτάκια, με παντόφλες και το youtube..? (γέλια).

ΓΣ: Αν δεν έμενες στην Ελλάδα διάλεξε μία χώρα που θα ήθελες να μένεις και γιατί?

ΜΚ: Δεν είμαι αντικειμενικός… Έχω βαθιές καταθλιπτικές ρίζες στην Αγγλία(λόγο καιρού και γιατί έχω ζήσει 8 χρόνια) Ιδανικά, θα ήθελα να ζω κάπου, που να μην χρειάζεται να αναλύω τα πάντα, να μην προβληματίζομαι … και να μην είμαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό μου.

ΓΣ: Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα μόνο, στην μέχρι τώρα ζωή σου, ότι και να ήταν αυτό, ποιό θα ήταν?

ΜΚ: Να χα γεννηθεί το 2000(γέλια)… Με τρομάζει ο χρόνος. Δεν τον αγαπώ γενικά…. Πάντα με κυνηγούσε, αλλά τώρα αρχίζω και συμβιβάζομαι. Τώρα αρχίζει και με κυνηγάει αυτός ..είναι περίεργη φάση …δεν τον γούσταρα ποτέ… Νομίζω ότι θα έκανα πράγματα διαφορετικά,  δεν ξέρω αν θα ήταν αλλιώς αλλά διαφορετικά…

ΓΣ: Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το "Ο Αέρας μας φυσάει τα μαλλιά" από την polymusic. Τι έχεις προγραμματίσει από δώ και πέρα?

ΜΚ: Παίζω στο θέατρο Ακαδημίας Πλάτωνος στις 16, παρουσιάζοντας την δισκοθήκη μου… Όπως είπες από Βαμβακάρη μέχρι.. Κραουνάκη. Μετά θα μπω στο στούντιο για ηχογράφηση και συζητάω για κάποια συνεργασία.

ΓΣ: Κάτι τελευταίο…

ΜΚ: Tελειώσαμε κιόλας?

ΓΣ: Ήδη είμαστε στις πέντε σελίδες (γέλια)…Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου, σε 20 χρόνια? να δούμε αν είμαστε καλά τότε και θα έχεις πέσει μέσα!

ΜΚ: Θα ήθελα να είμαι πατέρας! Έχοντας μια υγιή, οικογένεια και να μπορώ να βρίσκομαι στην μουσική, με μια πιο πολύπλευρη ιδιότητα…

ΓΣ: Σαν παραγωγός ας πούμε?

ΜΚ: Ναι. Γιατί δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου στην θέση των rolling stones… θεωρώ, ότι η μουσική που κάνω εγώ συγκεκριμένα, αναφέρεται σε νέους ανθρώπους… και πρέπει κάποια στιγμή να φύγεις για να έρθουν άλλοι να παίξουν..δεν είμαι τόσο εγωιστής.

ΓΣ: Μιχάλη, θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ για την συνέντευξη και πάνω από όλα για την φιλία σου, που μετράει 20 χρόνια ήδη… Εύχομαι να περάσουν πολλά ακόμα με κάθε επιτυχία και ότι επιθυμείς γιατί πραγματικά το αξίζεις.

ΜΚ: Γιάννη σε ευχαριστώ για την πολυετή στήριξη όταν πονάγανε τα χέρια στο μπαρέ και κάναμε όνειρα. Να είσαι πάντα καλά...

ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΟΥ ΦΘΙΝΕΙ...

   Κατά καιρούς έχω αναφερθεί στο θέμα της υγείας τόσο αποσπασματικά όσο και αναλυτικά, κριτικάροντας, θετικά ή αρνητικά γιατρούς και νοσοκομεία. Ομολογώ, ότι δεν μπορώ να είμαι πάντα απόλυτα αντικειμενικός και αμερόληπτος, καθώς η συγχωρεμένη η μάνα μου, είχε τεράστιο πρόβλημα υγείας για πολλά χρόνια και τα νοσοκομεία τα έχω φάει με το κουτάλι... Επίσης έχω δουλέψει και σαν ιατρικός επισκέπτης για ένα χρόνο παλαιότερα οπότε έχω μία πλήρη εικόνα του θέματος και από τις 2 πλευρές...

   Αυτή την περίοδο, έχω τον πατέρα μου με άνοια και δεν είναι ότι καλύτερο. Μπορεί να μην έχει καρκίνο ή κάτι άλλο τόσο επίπονο αλλά και η συγκεκριμένη ασθένεια είναι όσο να ναι σκληρή... Κυρίως για εμάς που τον ζούμε καθημερινά και τον βλέπουμε μέρα με τη μέρα να χειροτερεύει. Θυμάται πράγματα από τον πόλεμο του 40 που είχε ζήσει, ή όταν ήταν πιτσιρικάς με απίστευτες λεπτομέρειες, αλλά όλο και περισσότερο, ξεχνάει καθημερινά πράγματα, ή αρκετά πρόσφατα γεγονότα. Πρόσφατα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και πρόσωπα γνωστών του, μπερδεύει ονόματα και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει κάτι που είδε στον ύπνο του, με κάτι το οποίο έχει συμβεί στην πραγματικότητα...

   Όταν είμαστε παιδιά στηριζόμαστε στους γονείς μας για να μας φροντίζουν για όλα. Έρχεται η στιγμή που αυτός ο ρόλος αντιστρέφεται και καλούμαστε εμείς να τους προσέχουμε.Είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο και πολλές φορές, ανακαλύπτεις νέες πτυχές του εαυτού σου, με το να στηρίζεις έναν άνθρωπο, που μέχρι πρόσφατα μπορούσε να κάνει τα πάντα μόνος του, αλλά ξαφνικά ζορίζεται να περπατήσει, ή να φάει, ή να πάει τουαλέτα μόνος του...

   Το χειρότερο με αυτή την ασθένεια, είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, το μυαλό του κάνει περιοδικό φορμάτ... Θα φτάσει στο επίπεδο, να μην ξέρει καν ποιος είμαι και αυτό είναι τρομακτικό. Το μόνο που έχουμε από αυτό τον κόσμο και την ζωή μας είναι οι αναμνήσεις. Εκείνος θα τις χάσει όλες... Τουλάχιστον όσο ζω εγώ θα ζούνε μέσα από εμένα...

Γ.Στρ

Πάει και η Βϊκυ..... Αλέκος!

   Δραπέτευσε χθες λοιπόν, η σύζυγος του Άκη Τσοχατζόπουλου, η γνωστή σε όλους μας Βίκυ Σταμάτη. Κατά την επίσκεψη της στο Δρομοκαίτειο, με σκοπό την αίτηση αποφυλάκισης, η κυρία Σταμάτη, την κοπάνισε με ελαφρά πηδηματάκια και ενώ την συνόδευαν δύο αστυνομικοί... Αν μη τι άλλο, μπορούμε να κοιμόμαστε όλοι πιο ήσυχοι με το να γνωρίζουμε ότι η αστυνομία κάνει τη δουλειά της...

   Μέχρι τώρα, είχαμε τις αποδράσεις κατά καιρούς, από τον γίγαντα Ρωχάμη, απο τον Παλαιοκώστα, τον κομμωτή Σάββα Ξηρό και τον Scoffield στο prison break και πλέον έχουμε και την Βίκυ Σταμάτη...

Θυμάμαι, όταν είχε συλληφθεί με τον Άκη τότε, που αναλυτικά ρεπορτάζ , μιλούσαν για τα ποσά που είχε ξοδέψει τότε η diva μας… Εβδομήντα χιλιάδες ευρώ σε παπούτσια μέσα σε μία εβδομάδα, έξι χιλιάδες ευρώ σε εσώρουχα μέσα σε μία μέρα, κομμωτής που πήγαινε στο σπίτι και χρέωνε 1000 ευρώ το κούρεμα και πολλά άλλα τέτοια εξωφρενικά νούμερα . -Ωπα ρε μεγάλε. Το τί κάνω εγώ με τα λεφτά μου είναι δικό μου θέμα, θα σκεφτείς! Ναι σαφώς και είναι. Αλλά όταν αυτά τα λεφτά προέρχονται από κλεμμένα χρήματα του Ελληνικού δημοσίου καργιολάκι, μη σηκώνεις και τουπέ έτσι? Μαζί τα φάγατε μαζί να τα λουστείτε. Πάνω από δέκα χρόνια περπατούσες με υφάκι από τα κλεμμένα. Τώρα πληρώνεις τα γαμησιάτικα γιατί έτσι πρέπει. Σίγουρα δεν τα φάγατε μόνο εσείς. Κάποια στιγμή θα ακολουθήσουν και οι άλλοι μην αγχώνεσαι...

   Σενάρια αναφέρουν, ότι έχει διαφύγει στο εξωτερικό ή έχει σκοπό να το κάνει. Όπως και νά χει, σε κάνα χρόνο θα την πιάσουν (μέσος όρος δραπέτη στην Ελλάδα τόσο είναι) εκτός και αν έχουμε εκλογές στο ενδιάμεσο οπότε στάνταρ θα την πιάσουν μία εβδομάδα πιο πρίν. Τουλάχιστον, όταν την πιάσουν, να την μπουζουριάσουν καλά γιατί το όλο θέμα με τις αποδράσεις έχει κάνει την Ε.Α να θυμίζει Monty pythons όσο να ναι...

Γ.Στρ

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ...ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Που λές χτές το βράδυ μου κάηκε η τηλεόραση... Κάπως έτσι ξεκινάνε τα πρωταπριλιάτικα ανέκδοτα κάθε χρόνο ανήμερα για το καλό... Έλα που στην συγκεκριμένη περίπτωση η 42"’άρα full Hd - rock on nigga- fuck yeah, είναι για πέταμα... Εννοείται δε ότι η εγγύηση της έχει λήξει μόνο λίγους μήνες και δεν αξίζει τώρα να πάει για επισκευή. Οπότε κοτσάρεις την 32”άρα την παλιά που είναι σαν ντουλάπα και υπομονή μέχρι να μαζέψεις λεφτά για καινούργια. Η ισορροπία του σύμπαντος βέβαια, ευνόησε στο γεγονός ότι έκατσε το burnout αυτής,  με την κυκλοφορία των 4Κ στην αγορά, το οποίο σημαίνει, ότι οι μέχρι τώρα Led 50άρες έκαναν ελεύθερη πτώση, από τα 800 ευρώ, στα 400. Οπότε κάτι θα γίνει...

Πλέον οι περισσότεροι από εμάς, λόγω οικονομικών δυσκολιών, περνάμε πολλές, πάρα μα πάρα πολλές ώρες στο σπίτι, οπότε η τηλεόραση είναι αναγκαίο κακό. Πρωτεύον θα έλεγα. Εύχομαι καλό μήνα σε όλους και βούρ στην αγορά όσο προλαβαίνετε και αν έχετε την δυνατότητα, για καμία τηλεόραση!

Γ.Στρ