ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΟΥ ΦΘΙΝΕΙ...

   Κατά καιρούς έχω αναφερθεί στο θέμα της υγείας τόσο αποσπασματικά όσο και αναλυτικά, κριτικάροντας, θετικά ή αρνητικά γιατρούς και νοσοκομεία. Ομολογώ, ότι δεν μπορώ να είμαι πάντα απόλυτα αντικειμενικός και αμερόληπτος, καθώς η συγχωρεμένη η μάνα μου, είχε τεράστιο πρόβλημα υγείας για πολλά χρόνια και τα νοσοκομεία τα έχω φάει με το κουτάλι... Επίσης έχω δουλέψει και σαν ιατρικός επισκέπτης για ένα χρόνο παλαιότερα οπότε έχω μία πλήρη εικόνα του θέματος και από τις 2 πλευρές...

   Αυτή την περίοδο, έχω τον πατέρα μου με άνοια και δεν είναι ότι καλύτερο. Μπορεί να μην έχει καρκίνο ή κάτι άλλο τόσο επίπονο αλλά και η συγκεκριμένη ασθένεια είναι όσο να ναι σκληρή... Κυρίως για εμάς που τον ζούμε καθημερινά και τον βλέπουμε μέρα με τη μέρα να χειροτερεύει. Θυμάται πράγματα από τον πόλεμο του 40 που είχε ζήσει, ή όταν ήταν πιτσιρικάς με απίστευτες λεπτομέρειες, αλλά όλο και περισσότερο, ξεχνάει καθημερινά πράγματα, ή αρκετά πρόσφατα γεγονότα. Πρόσφατα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και πρόσωπα γνωστών του, μπερδεύει ονόματα και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει κάτι που είδε στον ύπνο του, με κάτι το οποίο έχει συμβεί στην πραγματικότητα...

   Όταν είμαστε παιδιά στηριζόμαστε στους γονείς μας για να μας φροντίζουν για όλα. Έρχεται η στιγμή που αυτός ο ρόλος αντιστρέφεται και καλούμαστε εμείς να τους προσέχουμε.Είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο και πολλές φορές, ανακαλύπτεις νέες πτυχές του εαυτού σου, με το να στηρίζεις έναν άνθρωπο, που μέχρι πρόσφατα μπορούσε να κάνει τα πάντα μόνος του, αλλά ξαφνικά ζορίζεται να περπατήσει, ή να φάει, ή να πάει τουαλέτα μόνος του...

   Το χειρότερο με αυτή την ασθένεια, είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, το μυαλό του κάνει περιοδικό φορμάτ... Θα φτάσει στο επίπεδο, να μην ξέρει καν ποιος είμαι και αυτό είναι τρομακτικό. Το μόνο που έχουμε από αυτό τον κόσμο και την ζωή μας είναι οι αναμνήσεις. Εκείνος θα τις χάσει όλες... Τουλάχιστον όσο ζω εγώ θα ζούνε μέσα από εμένα...

Γ.Στρ