Δύσκολη νύχτα και πάλι...

Μέσα στις τελευταίες 6 μέρες, έχω κοιμηθεί συνολικά 10-12 ώρες και αυτές σπαστά και εγώ και η Σοφία... οι αναγκαστικές επισκέψεις σε νοσοκομεία και το άγχος-νεύρα, μαζί με την κούραση, είναι θανατερός συνδυασμός... Συνήθως, όταν έχεις ένα δικό σου άνθρωπο, που καταρρέει η υγεία του, όλοι εξαφανίζονται από γύρω σου... Οι μέχρι τότε ,συγγενείς, και "κολλητοί" του φίλοι ,κάνουν φτερά και όλα αποδείχτηκαν οτι το τότε, ήταν μία καλοστημένη φάρσα εις βάρος του τώρα ασθενούς...

Αυτό είναι που ίσως θα σκέφτεται και ο ίδιος και αντιδράει σαν μικρό παιδί. Ώρες ώρες επιθετικά και άλλες κλαίγοντας σαν 5χρονο παιδί. Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο, το να μείνεις και εσύ που τον βοηθάς συγκεντρωμένος, που κάποιες φορές ξεχνάς, το πώς μπορεί να νοιώθει εκείνος... Το εκφυλισμένο του σταδιακά μυαλό, όταν έχει τις αναλαμπές, που ώρες ώρες τις έχει, και κατανοεί το που βρίσκεται και πώς κατάντησε, είναι ότι χειρότερο.

Φυσικά δεν το παρατάς και συνεχίζεις. Από κάποιο περίεργο τρόπο τραβάς δύναμη και εκεί που λες δεν παίζει άλλο, συνεχίζεις.

Πήρα δύναμη από φίλους που έχω να δώ πάνω από δέκα χρόνια, μόνο και μόνο από μία κουβέντα τους στο fb, ενώ άλλοι που μέχρι πέρσι, ήμασταν κώλος και βρακί που λένε, δεν έχουν δώσει κανένα σημείο ζωής με το που έμαθαν ότι ή κατάσταση του χειροτέρεψε... ή δεν έμαθαν καν, γιατί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο όταν χτυπάει, ή δεν απαντάνε σε μηνύματα-email...

Ένας από αυτούς(που οι κουβέντες τους μετράνε και βοηθάνε), μου είπε ότι στα δύσκολα γινόμαστε πιο δυνατοί. Έτσι είναι καπετάνιε... Αν και όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο με βλέπω να παίζω το Χουλκ στην επόμενη ταινία της Μάρβελ...

Στο ενδιάμεσο, παλεύω να δώσω και ένα οικόπεδο σε εξευτελιστική τιμή για τα έξοδα που έρχονται, ή να βρω κάποια ισορροπία με κάποια προσωρινή δουλειά... όλα βρίσκουν τοίχο. Μάλλον η κούραση. Τώρα πήρε τα φάρμακα και θα κοιμηθεί για 4-5 ώρες... πάω και εγώ να κάνω μία απόπειρα να πέσω για ύπνο...και βλέπουμε. Αύριο ίσως να ναι καλύτερα. Ίσως και όχι... who knows?..

Γ.Στρ