Πριν λίγα χρόνια, ένα "μπούσα" και ένα
"μπάντιτ", άνοιγαν στην Εθνική οδό και μετά από λίγη ώρα ήταν στο
Λουτράκι, όπου και άραζαν για καφέ και φαγητό σε κάποια από τις ταβερνούλες που υπάρχουν στην παραλία. Στο δε γυρισμό, η
καλοκαιρινή μπόρα έχει μείνει αξέχαστη, καθώς μας ακολουθούσε σε όλη τη
διαδρομή και σταμάτησε με το που φτάσαμε στον Πειραιά!
Πλέον, η υπερμηχανή
της suzuki, έχει δώσει τη θέση της σε πολλά παιδικά παιχνίδια και ένα καροτσάκι,
καθώς το φιλαράκι μου έχει μία κοράκλα ενάμιση χρονών!
Χθες, πήγα από εκεί να δώ τα παιδιά και η αλήθεια είναι, ότι
τους είχα παραμελήσει, αλλά όχι θελημένα. Με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο
καιρό, πραγματικά δεν είχα χρόνο. Τώρα που κάποια πράγματα ηρέμησαν κάπως,
χάρηκα που θα προσπαθήσω να βρω χρόνο να
βλέπω αγαπημένα άτομα περισσότερο...
Όσο μιλούσαμε και όποτε αναφερόμασταν σε μηχανές, έβλεπα σε
δύο οθόνες μίας ίντσας, κοινώς στα μάτια του…, αυτό που έβγαινε και στο πρόσωπο
του γενικότερα. Μία ρομαντική αναπόληση των τότε στιγμών ,η οποία διαρκούσε
λίγα δευτερόλεπτα και ένα πικρό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στα χείλη. Μετά
από λίγο, το βλέμμα του έπεφτε στην μικρή και τότε, το χαμόγελο γινόταν
πραγματικό και η ταινία άλλαζε σε κάτι άλλο. Το τί ακριβώς δεν ξέρω και δεν
μπορώ να το περιγράψω, αλλά φαντάζομαι ότι όλοι οι γονείς θα τον καταλάβουν.
Πιο μετά στην διάρκεια της κουβέντας και αυτός και η γυναίκα
του, συμφώνησαν με μία φωνή, ότι δεύτερο παιδί αποκλείεται να κάνουν
λόγω της οικονομικής κατάστασης! Οι ίδιοι ήταν που είχαν αποκλείσει και την πιθανότητα για το
πρώτο παιδί πριν 3 χρόνια. Οπότε φαντάζομαι θα έρθει και το δεύτερο κάποια
στιγμή…
Αυτό που μπορώ να κάνω πάντως από την πλευρά μου, για να
τιμήσω το παρελθόν και να το ενώσω με το παρόν, είναι το να πάρω την μηχανή,
όποτε έχω την δυνατότητα και να πάω μία βόλτα στο Λουτράκι...
Γ.Στρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου