119-70 δημοτικό Αθηνών... Του "Μπούρα"!

  Αυτό είναι το δημοτικό σχολείο που τελείωσα στην Αθήνα. Δίπλα σχεδόν στο σπίτι του Τσοχατζόπουλου...  Κάτω από τους βράχους της Ακρόπολης με θέα το ιστορικό μνημείο. 

  Είχα ένα καθηγητή τότε γυμναστικής. Τον Δημήτρη τον Βαμβακά. Σήμερα τον είδα μετά από πολλά χρόνια. Σίγουρα έχει περάσει χρόνος από τότε που φάνταζε ο θεόρατος γίγαντας που μας έβαζε τις φωνές και τον τρέμαμε όλοι. Όποιος του πήγαινε κόντρα καθόταν τέρμα στο Χάντμπολ και του βάραγε πέναλτι. Η μπάλα θα σε πετύχαινε στάνταρ σε πόδι ή χέρι, καθώς ήταν και είναι επαγγελματίας αθλητής του Χάντμπολ...

Ο πόνος ήταν στάνταρ, αλλά ξέραμε, ότι αυτή ήταν και η τιμωρία μας γιατί είχαμε κάνει μαλακία για να βρεθούμε σε αυτή τη θέση. Οπότε, δεχόμασταν τα 3 σουτ και σκοπός ήταν να αποφύγεις την μπάλα και να το φας, παρά να το πιάσεις!

 Όπως τον θυμάμαι έτσι και έχει μείνει. Σήμερα που πήγα είχε αγώνα γυναικείου ποδοσφαίρου. Πέμπτη τάξη εναντίον έκτης. Έφυγε κλάδεμα σε ένα κοριτσάκι και έσκασε κάτω. Με αυστηρή φωνή αλλά με ανήσυχο βλέμμα, της φωνάζει ο Βαμβακάς. - Πήγαινε πλύσου, βγες από τον αγώνα και αν ακόμα πονάς πάμε να σου βάλω πάγο. Το παιδί σηκώθηκε και μετά από 3 λεπτά του λέει -Κύριε Δημήτρη να μπω να παίξω σας παρακαλώ?Είμαι καλά.

   Από τη μία σκέφτηκα ότι η διαπαιδαγώγηση του εξακολουθεί να μεγαλώνει γενιές. Γιατί αθλητισμός σημαίνει και σκληραγώγηση και από την άλλη, σκέφτηκα τις λουλούδες που παίζουν σήμερα μπάλα και πέφτουν μόνοι τους και ωρύονται. Το κοριτσάκι έπεσε στο τσιμέντο και άγαρμπα και ήθελε να παίξει , αλλά ο Αφελάι που πέφτει από τζαρτζάρισμα και σε χόρτο πεθαίνει...καλή φάση.

  Θυμήθηκα εκεί δίπλα στο πεύκο αριστερά από τη μπασκέτα που βάζαμε τα στρώματα και κάναμε διαγωνισμούς σε κοιλιακούς ραχιαίους και άλλες ασκήσεις. Πάνε πια αυτά μου λέει ο Βαμβακάς. Η εγκύκλιος δεν προβλέπει πια τέτοια γυμναστική... ε? γιατί? Για την ασφάλεια των παιδιών από πιθανούς τραυματισμούς...

   Βγαίνοντας έξω και εκεί που ήταν παλιά κούνια,τραμπάλες και σκάμμα για άλμα εις μήκος υπήρχαν κάτι τεράστια κυκλικά υπερυψωμένα τσιμεντένια παπαριλίκια, μισό μέτρο ύψος και κάτι μπούρδες που κάθονταν τα παιδιά και γύρναγαν σαν τις σβούρες γύρω γύρω... Κοινώς κάνεις 5 λεπτά τέτοιο, σηκώνεσαι ζαλίζεσαι παραπατάς σκας με τη μούρη στο τσιμεντένιο έκτρωμα και αυτό θεωρείται ασφαλές ενώ οι κοιλιακοί όχι? Το υπουργείο παιδείας έχει φτάσει τη μαλακία σε Ολυμπιακό επίπεδο  όσο να ναι? Οι δε γονείς λέει, είναι σύμφωνοι με την ύπαρξη αυτής της παγίδας θανάτου... λογικό. Γαμάς για 20 δευτερόλεπτα και γίνεσαι γονιός. Από κει και πέρα δεν περιμένει κανείς ότι σου κόβει κιόλας για να μεγαλώσεις το παιδί...

   'Όπως και να χει, χάρηκα που είδα το παλιό μου σχολείο και θυμήθηκα και τον κ Φουρνόδαυλο που τον είχα διευθυντή για πολλά χρόνια. Αναμνήσεις πολλές από εκεί μέσα. Το θέμα όταν μεγαλώνεις είναι να μην ξεχνάς αλλά να θυμάσαι τα ωραία. Αυτά τα 7 χρόνια τότε νηπιαγωγείο και δημοτικό ήταν ωραία...

Γ.Στρ