Ψυχολογία γάμα τα λέμε...

   Κατά κανόνα δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Ίσως το αντίθετο.Εκεί που όλα δείχνουν να πηγαίνουν κατά διαόλου θα προσπαθήσω να βρω κάτι θετικό ακόμα και αν αυτό δεν υπάρχει, για να δώσω θάρρος στον εαυτό μου και τους άλλους. Γαμήθηκε η γυναίκα σου? καλύτερα δεν άξιζε θα βρεις άλλη. Σε έδιωξαν από την δουλειά?Ωραία, ευκαιρία να βρεις κάτι καλύτερο που θα σε καλύπτει περισσότερο. Δεν έχεις λεφτά?Ευκαιρία να κάτσεις λίγο μέσα και να δεις και φίλους και να αράξεις...

   Πάνω κάτω οι περισσότεροι αυτό κάνουμε. Βρίσκουμε θετικά εκεί που όλα είναι γάματα...Μετά από αυτό που έγινε με το παιδί από την Κρήτη, τον Βαγγέλη και γενικότερα το vibe της τελευταίας περιόδου, αυτή τουλάχιστον την στιγμή, είναι δύσκολο να βρω να γράψω κάτι αισιόδοξο και γαμάτο... Έξω τους βλέπεις όλους με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και λογικό, γιατί τίποτα δεν δείχνει να πηγαίνει καλά. Κάποιοι ζούνε την ψευδαίσθηση του ότι έχουν καλή δουλειά πχ και αυτό τα φτιάχνει όλα. Σου λέει είμαι general area sales manager corporate division... Πςςςςς. Ανατρίχιασα.

   Παίρνει 1600 ευρώ το μήνα και κάνει 1 ώρα για να πάει στη δουλειά με το cherokee μέσα στην κίνηση. Όσο κάνει και ο υπάλληλος του με τα 500 ευρώ, με το uno του 95 που έχει... Ιδρώνει στο γραφείο με το κουστούμι τον 500 ευρώ, όσο και ο υπάλληλος του με το φούτερ της λαϊκής... Το παιδί του θα πέσει στην κόκα γιατί τα έχει όλα τα προβλήματα του λυμένα, ενώ του άλλου στο μαύρο γιατί έχει προβλήματα και δέν έχει λεφτά για κόκα... Η γυναίκα του θα πηδηχτεί με άλλον γιατί την παραμελεί για τα 14ωρα στην δουλειά και του άλλου γιατί δεν έχει αρκετά λεφτά... Βάλτα κάτω. Παράλληλες ζωές ζούνε με ίδια αποτελέσματα, απλά ο ένας έχει την γαμημένη ψευδαίσθηση του κοινωνικού τίτλου και στάτους, ενώ ό άλλος είναι συνειδητοποιημένος στα σκατά που κολυμπάει.

   Το όλο θέμα έχει ως εξής. Τρία άτομα έχουν τρείς εταιρίες. Αυτοί οι τρείς, κάθε μήνα είναι στο σκάφος, τρώνε αστακούς και πάνε βόλτα όπου γουστάρουν στην Ευρώπη και κάνουν ότι τους καυλώσει. Τα 1000 άτομα που έχουν στην δούλεψη τους, δουλεύουν σαν τα σκυλιά για να μπορούν αυτοί να τα ξύνουν. Στην καλύτερη, οι πιο τυχεροί από τους υπαλλήλους τους να πάνε κάνα διήμερο στο χωριό στην πεθερά τους και να το παίξουν διευθυντάδες στο καφενείο του χωριού... Φεύγοντας, θα πάρουν και δέκα κιλά λάδι και ότι άλλο μπορούν να καβατζώσουν  για οικονομία...

   Όλοι έχουν ένα μόνιμο άγχος για να βρούνε δουλειά για να φτιάξει η ζωή τους. Να πληρώνουν φόρους, να τρώνε σε υπερτιμημένα μαγαζιά και να ψωνίζουν gadget που δεν ξέρουν καν τι κάνουν, αλλά πρέπει για να το παίξουνε μούρη στους δίπλα τους. Πάνε γήπεδο, για να δούνε 90' λεπτά ένα κλωτσοσκούφι και πληρώνουν 20 και 50 ευρώ, για να λήξει 0-0 με δύο σουτ στο θεό και λένε μετά, "ματσάρα ήμασταν άτυχοι ρε πούστη"... Χρυσώνουν το χάπι μόνοι τους για να καταπίνουν καλύτερα το σπέρμα της κοινωνικοποίησης που τους έφερε στην μεγαλούπολη από το χωριό. Εκεί τουλάχιστον μεγάλωσαν σαν άνθρωποι και όχι σαν ζώα... Είχαν μία μπάλα και ένα χωράφι να παίξουν σαν το Ολυμπιακό στάδιο και όχι ps5 και pro evolution soccer στην 56άρα tv. Πλέον αν πετάξεις σε πιτσιρικά μπάλα θα την κοιτάξει σαν ζόμπι και θα φύγει για να πάει να παίξει σπίτι στην κονσόλα. Παλιά σου ερχόταν μπάλα ενώ πήγαινες οπουδήποτε και έλεγες -Να παίξω? και καθυστερούσες και 2 ώρες να πας σπίτι αλλά πέρναγες καλά. 

   Στην πρώτη μου δουλειά το 2000 περίπου, με 170 χιλιάρικα είχα αμάξι, βόλτες, διήμερα, διακοπές 10 μέρες το καλοκαίρι σε νησιά, μπουζούκια ότι μπορείς να φανταστείς. Στην τελευταία που είχα, έπαιρνα σε δραχμές, 323 χιλιάρικα και στις 20 μέρες ξέμενα από βενζίνη. Χωρίς να πηγαίνω πουθενά. Το αμάξι αντικαταστάθηκε από μηχανή και διακοπές πρόπερσι μόνο κάτι μονοήμερες σε ένα φιλαράκι στη Σαλαμίνα. Για κάποιο λόγο, όταν έχεις πιο πολλά λεφτά δεν κάνεις τίποτα... Ο Βαρουφάκης φαντάζομαι μπορεί να το αναλύσει, εγώ όχι...

   Η υγεία του κόσμου πάει κατά διαόλου. Όλο και περισσότεροι μου λένε για όγκους που εμφανίζονται από το πουθενά σε δικούς τους ανθρώπους και όλοι αρρωσταίνουν διαρκώς. Το όλο θέμα δεν πάει καλά και δεν έχω ιδέα πια τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε. Πολύ μαυρίλα. Σταματάω να γράφω μπας και αύριο τα πράγματα είναι αλλιώς...

Γ.Στρ