Ψυχοσάββατο…

Σαν παιδί δεν είχα τις συνηθισμένες αντιδράσεις. Το αντίθετο θα έλεγα. Στην 6η δημοτικού κάτι μου είχε πεί  η δασκάλα τότε και με είχε αποβάλει και τις είχα πεί άντε γαμήσου μωρεί γαμιόλα στο 119 δημοτικό! Μετέπειτα στο 14 λύκειο στην γιορτή του πολυτεχνείου αν δεν κάνω λάθος, ο τότε διευθυντής του γυμνασίου και θεολόγος μου είχε χώσει ένα χαστούκι και μου είχαν φύγει τα γυαλιά γιατί με τον Κώστα τον Τσιλίκη, το Μάνο το Ρούσο και τον Παναγιωτόπουλο και τον Πεφάνη, κάναμε πηγαδάκι...τι βαράς ρε γαμώ την Πανα..α, σου μαλάκα έ? του είχα πει,...είχε παγώσει μία αίθουσα τότε... Πολλοί ακόμα το θυμούνται... Ήταν Παρασκευή και ξαναπήγα σχολείο μετά από 6 μέρες...όπως τώρα κολλάς την άδεια στα ΣΚ εγώ είχα κολλήσει την τριήμερη αποβολή. Ωραίες στιγμές!

 Τα χρόνια πέρασαν και δυστυχώς πολλούς από αυτούς τους είδα στην κηδεία του Μάνου πριν από μερικά χρόνια. Όλοι γονατίσαμε και παρακάμψαμε τη γαμημένη καθημερινότητα εκείνη την ημέρα. Το δάκρυ ήταν αληθινό και ακόμα θυμάμαι το χώμα να πέφτει πάνω στη σωρό ενός γίγαντα... Ο Μάνος ήταν το καλύτερο παιδί που θα μπορούσες να γνωρίσεις πάντα χαμογελαστό και πάντα καλό...Τον ήξερα από το νηπιαγωγείο και μετά γυμνάσιο και λύκειο.

   Πήγε από μία ατυχία της στιγμής με μηχανή... Πραγματικά βλέποντας το Νίκο και τον Δημήτρη εκείνη τη μέρα, την μάνα του Νίκου που όταν το έμαθε, που δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και τον πατέρα του Δημήτρη να γονατίζει, ήταν ότι πιο τραγικό, καθώς ένοιωθαν ότι πέθανε το παιδί τους. Την μητέρα του Μάνου, την θυμάμαι μία ζωή μετά από μπάλα στο Ηρώδειο να μου λέει μετά που κατηφορίζαμε στο σπίτι τους, -Γιαννάκη έλα μέσα και κάτσε θα φας με το Μάνο σήμερα. Δεν έχει όχι...Είσαι παιδί μου και εσύ. Η εποχή ήταν έτσι τότε, που όλοι μας είχαμε 10 μανάδες και 10 πατεράδες. Οι γονείς των φίλων μας και οι δικοί μας νοιαζόντουσαν για όλα τα παιδιά και ίσως και περισσότερο από τα δικά τους πολλές φορές.

 Είδα πολύ κόσμο εκείνη τη μέρα στην κηδεία. Φίλους που είχα να τους δώ χρόνια. Συμμαθητές που οι στιγμές που πέρασα μαζί τους δεν θα τις άλλαζα για όλα τα χρήματα του κόσμου... και το εννοώ. Κάπου στην πορεία το μουνί και η δόξα, σε κάνουν να ξεχνάς ποιός ήσουν. Όλοι το κάναμε αλλά είμαι βέβαιος ότι ξαναγυρνάς στις ρίζες σου σε κάποια στιγμή. Είναι ο μόνος τρόπος για να βρεις ισορροπία…

 Τέτοια μέρα επίσης σκέφτομαι τη μάνα μου. Πάνε χρόνια από το 2005 που έχει πεθάνει και θα φανταζόταν κανείς ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και τέτοιες πίπες...Δυστυχώς δεν ισχύουν αυτά και είναι τραγούδια για συναυλίες από τις "τρύπες". Όχι μόνο δεν μπαλώνει κάτι ο χρόνος αλλά αντίθετα είναι σαν να ανοίγει όλο και περισσότερο μία ρωγμή και να γίνεται μαύρη τρύπα ρουφώντας και εσένα και όλα τα άλλα μέσα της...

 Γενικότερα αυτή τη μέρα όλοι σκεφτόμαστε κάποιο δικό μας άνθρωπο που έχει φύγει. Πατέρα, μάνα, φίλους, γνωστούς…. Ξέρω θα σκεφτείτε αρκετοί, μαλάκα Στρατηγάκη μας έκανες την καρδιά περιβόλι Σαββατιάτικα. Ίσως..., Ίσως απλά σας έκανα να θυμηθείτε ανθρώπους, που σας αγάπησαν και τους αγαπήσατε με την καρδιά σας από μία άλλη εποχή… Που δεν υπήρχε συμφέρον και όλα ήταν φώς και σκοτάδι και χωρίς καμία απόχρωση του γκρί...

                                                                                                 Γ.Στρ