Σημασία δεν έχει ο προορισμός…. Αλλά το ταξίδι.

 

 Πριν καιρό ένας φίλος μου είχε στείλει μία συνέντευξη που είχε δώσει ο Μπάμπης Μπίζας στην “Καθημερινή”. Who the fuck is Μπάμπης Μπίζας? θα μου πείτε, και θα απαντήσω, ίσως ο πληρέστερος άνθρωπος στον κόσμο… Ο τύπος αυτός έχει το ρεκόρ Guiness του πιο πολυταξιδεμένου ανθρώπου στον κόσμο. Έχει επισκεφτεί 195 χώρες του κόσμου γατάκια του world party!

   “Υποφέρω στα all inclusive ξενοδοχεία και βαριέμαι οικτρά τις συμβατικές διακοπές που περιλαμβάνουν πλατσούρισμα και ηλιοθεραπεία. Χρειάζομαι δράση, να κυνηγάω θαλασσοπούλια και χαμαιλέοντες! Αν δεν βγεις στο δρόμο να συναντήσεις πραγματικούς ανθρώπους και να κάνεις χειραψία μαζί τους, τι νόημα έχει ο προορισμός;” λέει στην συνέντευξη και σε αφήνει λίγο μαλάκα όσο να ναι… Ιδιαίτερα στην σύγχρονη εποχή οι περισσότεροι διαλέγουν προορισμό για το ταξίδι με βάση τις ανέσεις, το να έχει πισίνα το ξενοδοχείο,wifi και με το αν προσφέρει μπουφέ.

   Ξεκίνησε στα 22 του αυτό το μεγάλο ταξίδι του, που και μέχρι τώρα συνεχίζεται. Όταν τον ρώτησαν, πώς είναι τα ταξίδια απάντησε, “ Έχεις κοιμηθεί κάτω από γέφυρα ή στο σταθμό της Καλκούτας δίπλα στο αστυνομικό τμήμα για να νιώθεις ασφαλής; Έχεις φάει τα κουλουράκια της θείας σου της Μαρίας επί μία εβδομάδα; Έχεις ταξιδέψει ως λαθρεπιβάτης σε τρένο; Έχεις ξεδιψάσει με κεράσματα ντόπιων; Έκανα θυσίες, αλλά κυριαρχούσε μέσα μου το στοιχείο της εξερεύνησης και ένιωθα ότι τίποτα δεν με σταματά”.

   Έχω φάει τα κουλουράκια της θείας μου της Ευαγγελίας στην Γλυφάδα σκέφτηκα… και έχω κοιμηθεί σε παγκάκι στην Αίγινα μετά από Μπάτσελορ πάρτι…Αν εξαιρέσεις 4-5 ταξίδια με τους γονείς μου και άλλα τόσα με τον Ολυμπιακό αυθημερόν, η ζωή μου κυμαίνεται στον Ελλαδικό χώρο με επίκεντρο τον Πειραιά και την Αθήνα για πάνω από 30 χρόνια… Κάπου εδώ, σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι αναμνήσεις, βιώματα και μέρη. Όσοι σπούδασαν στο εξωτερικό έχουν σίγουρα κάτι παραπάνω να θυμούνται. Αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο, καθώς έχω γνωστό που σπούδαζε 5 χρόνια στην Αγγλία και το μόνο που είχε δει, ήταν το Λονδίνο και το Μάντσεστερ. Το να είσαι ερευνητικό πνεύμα και άνθρωπος αναζήτησης δεν είναι κάτι που μπορείς να το μάθεις και να στο επιβάλουν. Υπάρχουν δύο ειδών ταξιδιώτες. Αυτοί που πάνε κάπου, για να λένε ότι πήγαν και αυτοί που μπαίνουν στο πρώτο καράβι-αεροπλάνο που φεύγει στην τύχη χωρίς να ξέρουν που πάνε και γιατί πάνε… Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτή την επιλογή, του να κυνηγάς  εμπειρίες και στο να αρκείσαι στις υπάρχουσες... Όπως την βρίσκει ο καθένας!

   “Η περιουσία μου δεν είναι ακίνητα, είναι ταξίδια και βιώματα…” ανέφερε ο Μπίζας και θα σας αφήσω με αυτή την φιλοσοφία του, η οποία εμένα προσωπικά, με βρήκε να ζηλεύω αφάνταστα, καθώς νοιώθω ότι λόγω υποχρεώσεων, που ίσως και εγώ ο ίδιος να τις δημιούργησα, ή να τις κακοδιαχειρίστηκα έφεραν το αποτέλεσμα, να είναι δύσκολο το να μπορώ να φύγω ,έστω και για μία μέρα από το σπίτι…

                                                                                                       Γ.Στρ