ΜΑ ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ...

 

   Όταν μεγάλωνα, τα μουσικά μου ακούσματα πέρασαν πολλά σκαμπανεβάσματα.

Από light pop εποχής, σε U2,doors και nirvana και αργότερα Iron Maiden,Manowar και Metallica. Για αρκετά χρόνια, άκουγα μόνο αυτά...

   Θές λόγω παρέας που τριγυρνάγαμε με σκισμένες μπλούζες του "Eddie" και με το κλασικό πορτοφόλι με την αλυσίδα στην κωλότσεπη στα Εξάρχεια, θές από άποψη επειδή νοιώθαμε badass? 

Δεν ξέρω..Πάντως τα παραπάνω με εξέφραζαν και εμένα και πολλούς για τουλάχιστον 10 χρόνια. Τα χρόνια πέρασαν και σταδιακά, νέα ακούσματα έκαναν την εμφάνιση τους . Ελληνικό Ρόκ, τζάζ και για πρώτη φορά τα λαϊκά... Ένα παράδειγμα είναι ο Γονίδης. Πρώτη φορά που πήγα μπουζούκια ήμουν 16. Είχα ένα πολύ καλό φίλο τότε (καπετάνιος σε υπερατλαντικά σήμερα) ο οποίος είχε τρέλα μαζί του. Με τον καιρό, ενώ τα κορόιδευα μία ζωή, ως γνήσιος μεταλάς, τα συνήθισα... Κάπου εκεί ήρθε και ο πρώτος χωρισμός από γκόμενα. Αυτές οι σχέσεις που νομίζεις ότι θα κρατήσουν μία ζωή και κρατάνε 1 μήνα δηλαδή... Τότε αν και δεν θυμάμαι καν το όνομα της μοιραίας σχέσης...20  χρόνια μετά, θυμάμαι το τραγούδι που μου έκανε παρέα. Ήταν το "Σαν το τσιγάρο"...

    Μετέπειτα συνειδητοποίησα, ότι ανάλογα με την ψυχολογία που έχεις σε εκφράζει και η μουσική που ακούς την εκάστοτε χρονική στιγμή… Και ότι ίσως και να ήμουνα και λίγο "ρατσιστής", που τόσα χρόνια έκραζα τους άλλους με βάση την μουσική που άκουγαν...

    Κάπως έτσι φτάνουμε και στον Καζαντζίδη και τους στίχους του τίτλου του άρθρου. Μιλάει για την ξενιτιά και το τραγούδι  είναι "το διαβατήριο". Αναφέρεται στους  μετανάστες και για την απελπισία, του να έχεις ένα αβέβαιο μέλλον, χιλιάδες χιλιόμετρα από την οικογένεια σου και τους φίλους σου. Από την ίδια σου την πατρίδα. Το τραγούδι είναι του 1964 και ο αριθμός των Ελλήνων, που είχαν φύγει στο εξωτερικό μετά τον Β παγκόσμιο, ήταν μεγάλος. Κάθε οικογένεια σχεδόν, είχε και κάποιον ξάδερφο, θείο, μπατζανάκη στην Γερμανία στην Αμερική η στην Αυστραλία...

   Από το 2005-2015 δηλαδή μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια, έχουν μεταναστεύσει πάνω από 550000  Έλληνες… Μισό εκατομμύριο Έλληνες μέσα σε μία δεκαετία χωρίς να υπάρχει πόλεμος. Στα χαρτιά τουλάχιστον, καθώς το γεγονός του ότι πλέον, είναι δύσκολο το να έχεις απλά φαγητό στο ψυγείο σου και το ότι οι λογαριασμοί έχουν φτάσει τους πάντες, στα όρια εγκεφαλικού και εμφράγματος, υποδεικνύει το αντίθετο. Ο πατέρας μου είναι γεννημένος το 1930.  Έζησε τον δεύτερο παγκόσμιο και έτρωγε από τα σκουπίδια για να επιβιώσει. Πάντα  μου έλεγε ότι η γενιά σου είναι κακομαθημένη και δεν ξέρετε τι περάσαμε εμείς τότε...χθες μου είπε ότι μας λυπάται και ότι δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα φτάναμε σε τέτοια επίπεδα... Ο άνθρωπος που έζησε καθολική καταστροφή της χώρας από βόμβες σε περίοδο παγκόσμιου πολέμου!, είπε σε μένα, ότι τώρα είμαστε χειρότερα και ότι μας λυπάται..! Ακούς Αντώνη? Γιωργάκη? Σταυρο? Αλέξη? όλοι οι πολιτικοί "ηγέτες"...

    Προσωπικά έχω ένα ζευγάρι φίλων στην Γερμανία. Τον Κώστα και την Μαντώ. Χημικοί μηχανικοί και οι δύο, και τους γνώρισα σε μία παλιά δουλειά. Εδώ κοστολογούνταν στα 800 ευρώ έκαστος. Τους ανέφεραν δε, σε καθημερινή βάση σχεδόν, ότι ήταν και υπερεκτιμημένοι, ως σχόλιο και ως παρατήρηση...Πήγανε στην Γερμανία με τριπλάσιο μισθό και με σπίτι από την εταιρία. Ο Σπύρος που τον ξέρω από το δημοτικό είναι στην Ελβετία. Ο Νίκος πήρε την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά και είναι στην Αυστραλία. Ο Γιάννης είναι στο Δουβλίνο στην Ιρλανδία. Ο Δημήτρης είναι με δύο παιδιά στα Αραβικά Εμιράτα. Ο Κώστας πρόσφατα με την γυναίκα του και τα δύο του παιδιά στην Κύπρο. Ο άλλος ο Κώστας στην Αμερική. Ο Διονύσης είναι στην Αγγλία. Ο Τάσος Σουηδία.... (Το αστείο είναι ότι όταν επέστρεφαν κατά καιρούς, σε διακοπές πχ, οι ίδιοι που τους είχαν απολύσει και τους έκραζαν, ήταν οι πρώτοι που θέλανε να τους δούνε και να τους ψευτοχαμογελάσουν, τώρα που είχαν γίνει κάποιοι και τους είχανε αφήσει πίσω…)

    Όλοι οι προαναφερθέντες,  ήταν άψογοι στις δουλειές που είχαν εδώ, όσο τις είχαν. Έπαιρναν πολύ λιγότερα από όσα παίρνουν τώρα και παρόλα αυτά, ήταν αποδέκτες, της χειρότερης των χειροτέρων συμπεριφοράς, από τους εργοδότες και από το κράτος τους. Το κράτος και η πατρίδα είναι δύο διαφορετικές έννοιες. Κράτος είναι το βοθροσύστημα, που καταπίνει τα παιδιά του και τα ξερνάει στην αποχέτευση. Πατρίδα είναι ότι θες εσύ να είναι... είναι ιερό και δεν μπορεί να στο στερήσει, κανένας μαλάκας πολιτικός και  κανένας μισάνθρωπος εργοδότης…

  Το τραγούδι του Καζαντζίδη τελειώνει με τους παρακάτω στίχους...

"Μάνα κι αγάπη μου καλή, πάτε κι ανάψτε ένα κερί

στης Παναγιάς τη χάρη, στην ξενιτιά να μη χαθώ  

μα γρήγορα να ξαναρθώ, στην αγκαλιά σας πάλι."