Στη μέχρι τώρα
πορεία μου στη ζωή, παραδέχομαι ότι έχω κάνει σοβαρά λάθη, δύο φορές. Η πρώτη
ήταν όταν βρισκόμουν σε μία εταιρεία κάποια χρόνια και θα έλεγα ότι μόνο ως δουλειά
δεν το έβλεπα...
Ένοιωθα ότι πήγαινα σπίτι μου και όχι για να
δουλέψω γιατί το κλίμα ήταν τέτοιο που σε έκανε να το πιστεύεις αυτό. Βαράγαμε 12ωρα και 14ωρα και μετά κάθε μέρα ,η
μέρα πάρα μέρα, βγαίναμε μαζί για φαγητό,
ποτό η οτιδήποτε. Έβλεπες σε ένα καφέ
μπαρ που είχε απέναντι από τη δουλειά, μία τεράστια παρέα 20-30 ατόμων καθημερινά
και έλεγες τι διάολο τουρίστες είναι?πάρτι έχουνε? Ναι είχαμε.. Όσο δύσκολα και
να ήταν τα πράγματα στην δουλειά ,ήμασταν μία ομάδα που δεν έσπαγε. Οι εντάσεις
ξεχνιόντουσαν 5-6 ώρες αργότερα, με μία παγωμένη Λάγκερ και 10 σφηνάκια Τζακ…
Τέτοιο εργασιακό κλίμα δεν έχω ξανασυναντήσει απο τότε και πιστεύω ότι ούτε
πρόκειται.. Υπήρχαν άτομα, που είχαν ρεπό και ερχόντουσαν μόνο και μόνο για να
βγούμε..και αν έβλεπαν ότι είχε δουλειά, θα έκαναν και 30-40 βλάβες για να
βοηθήσουν …γιατί το θέλανε. Δεν υπήρχαν κυρώσεις αν δεν το έκανες. Το έκανες
γιατι οι συνάδελφοι σου και αυτοί πάνω από εσένα, ήταν φίλοι σου..
Όλα πήγαιναν καλά και μάλιστα σε προσωπικό
επίπεδο μού είχε αναφερθεί, οτι πολύ σύντομα θα ερχόταν και προαγωγή...γαμώ
ε?super! Τέλεια δουλειά, σχετικά καλά λεφτά και άνοδος! Ο νόμος του Μέρφυ λέει,
ότι όταν όλα πάνε καλά δυστυχώς κάτι θα τα γαμήσει όλα, γιατί πρέπει να υπάρχει
ισορροπία στο σύμπαν.. Έτσι ακριβώς και έγινε... Ενώ επαγγελματικά όλα γαμούσαν, προσωπικά όλα γαμιόντουσαν... .Εκείνη
την περίοδο, μετά από μεγάλη καθυστέρηση βγήκε το διαζύγιο μου και όσοι είχαν
αυτή την άτυχη φάση στη ζωή τους. κατανοούν πώς μπορεί να είναι..Μέχρι εκείνη
την στιγμή, η σκατά ψυχοσύνθεση δεν έβγαινε στη δουλειά ποτέ...ώσπου μια μέρα
και σε μία τελείως άσχετη στιγμή, μου τά
σκασε και ενώ είχαν φύγει όλοι από το μαγαζί που τα πίναμε, εγώ συνέχισα
να πίνω σα βλάκας, και μετά πήγα στην εταιρία 6 η ώρα τα χαράματα,(ανάθεμα
την ώρα που με άφησε ο σεκιουριτάς και ανέβηκα ενώ ήμουν στα μαύρα μου τα
χάλια), άνοιξα το pc.. και έγραψα ένα
mail άπταιστης μαλακίας και μπουρδολογίας , στέλνοντας το στους ανώτερους μου, νοιώθοντας
"αδικημένος" ,για μία μαλακία και μισή...τους έκραξα χωρίς λόγο
επειδή εγώ τραβούσα ζόρια..Την επόμενη μέρα, ο δ/ντης μου μού είπε, οτι δεν τον
ένοιαζε οτι το στειλα και δεν πα να του έστελνα
100,...αλλά όχι στης δουλειάς , όπου θα πέρναγε απο το mail server και θα το βλεπαν οι πάντες πάνω
απο αυτόν..ακόμα και τότε η μαλακία συνεχίστηκε
και εξακολούθησα να προσπαθώ να βγω απο πάνω λόγω εγωισμού... Δεν απολύθηκα.
Παραιτήθηκα μετά απο μερικές μέρες,
γιατί δεν μπορούσα να τους κοιτάξω στα μάτια μετά από αυτό. Δύο στους τέσσερις,
εξακολουθούν να μην μου μιλάνε μετά από τόσα χρόνια..
Χρωστάω μια τεράστια δημόσια
συγνώμη στους Γιώργο Χάλαρη, Σωτήρη Παπαπαύλο, Παναγιώτη Καραγιάννη και Σπύρο
Βατικιώτη, για την τότε συμπεριφορά μου..πλέον είμαι σε μία άκρως συνειδητοποιημένη
ηλικία και μετά από σκληρό απολογισμό ξέρω ότι δεν θα άλλαζα τίποτα στην ζωή
μου, εκτός από την συμπεριφορά μου τότε, και σε κάτι άλλο που έσφαλα επίσης
αισχρά...
Αυτή ήταν η μία από
τις δύο μαλακίες που έχω κάνει και έχω επηρεάσει ανθρώπους γύρω μου. Η δεύτερη
αφορά τον ξάδερφο μου το Γιάννη και θα αναφερθεί επίσης εν καιρώ…
Γ.Στρ
Γ.Στρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου