ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ…ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΕΛΠΙΔΑ.

   

   Η διαφορά ανάμεσα σε ένα κριτικό τέχνης και σε εμένα για παράδειγμα, είναι ότι αυτός, βλέποντας μία εικόνα με ένα μαύρο φόντο και 3 κίτρινες γραμμές, μπορεί να δει συναίσθημα, να αναγνωρίσει τοπία, ακόμα και ήχους, που ήθελε να δώσει ο ζωγράφος στον πίνακα... εγώ κοιτάω ένα περιστέρι, που του έχεσε τον καμβά ενώ πετούσε και ενώ δεν είχε προλάβει εκείνος να περάσει άλλα χρώματα...

  Αντίστοιχα ένας οικονομολόγος σαν τον Βαρουφάκη πχ, μιλάει και του μιλάνε τα νούμερα, σαν τον άνθρωπο της βροχής… με τον Ντάστιν Χόφμαν.

 Οι αναλύσεις του είναι σε τέτοιο βαθμό ,που νοιώθω ότι κουράζομαι στην δεύτερη παράγραφο...αυτό που είναι πάντως εμφανές και αδιαμφισβήτητο, είναι ότι ο άνθρωπος είναι καλλιτέχνης στον τομέα του.

   Θέλει πολλά κιλά αρχίδια , να αφήσεις μία έδρα σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού και από την στιγμή που είσαι και μέσα στους κορυφαίους στο είδος σου παγκοσμίως, να τα αφήσεις όλα πίσω και να τεθείς στα πυρά του κοινού. Ενός αιμοδιψούς κοινού, που ανυπομονεί να αποτύχεις για να σε κράξει... ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος είναι σαν τον οπαδό που πάει να δει την ομάδα του στο γήπεδο. Θα βρίζει το 10άρι της ομάδας 85' λεπτά και θα τον αποθεώσει την στιγμή του γκολ, κοιτάζοντας όλους γύρω του λέγοντας...”σας τα λεγα ρε μαλάκες! τους γάμησε είναι παικτούρα λέμε!”, κάνοντας σε, να σου λείπουν τα παλιά κομμάτια τσιμέντο, που είχε άπειρα το Καραϊσκάκη για να του φέρεις ένα στη μάπα...

    Ίσως η μόνη διαφορά με το ποδόσφαιρο, να είναι το ότι ,οι πολιτικοί οπαδοί είναι ακόμα πιο άπληστοι..δεν θα τους φτάνει το να λύσεις πχ το θέμα της ανεργίας ή να ρίξεις το ΦΠΑ. Θέλουν την ομάδα να πηδάει με 5αρες τους πάντες... Όπως θα ακούσεις στο γήπεδο κάποιον να λέει “άντε ρε γαμήσου Βαν Νίστελρου άχρηστε γατάκι άμπαλε”..(το έχω ακούσει).Έτσι θα ακούσεις και τον πολιτικό οπαδό ,να λέει “ωραία έχω δουλειά με 1000 ευρώ αλλά στη Γερμανία παίρνουν 1700… Μαλάκα Τσίπρα-Σαμαρά-Βενιζέλο μας καταστρέψατε τόσα χρόνια..α ρε Λεβέντης που σας χρειάζεται”...ναι σίγουρα θές ένα Τάσο Πάντο για να πάρεις champions league... παίκτης με καρδιά που σκοτώνεται στο γήπεδο και πεθαίνει για την ομάδα.   

    Δυστυχώς όμως χρειάζεσαι και ένα Ζιντάν να κάνει 40άρα μπαλιά , ενώ κοιτάζοντας τη μούρη σου στην κερκίδα, στέλνει την μπάλα με ακρίβεια από την άλλη… Ή έναν Ρονάλντο..(το γνήσιο..το Βραζιλιάνο), να περάσει 4 παίκτες σαν σταματημένους και να μην ξέρεις αν θα το φας από δεξιά, από αριστερά, με λόμπα ή με κουτούπι στο «Γ».

  Ότι και να γίνει στις εκλογές πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι ήρεμοι και για μία φορά να καθίσουμε όλοι μαζί να βρούμε άκρη. Ο διχασμός και η προσωπική ματαιοδοξία είναι που μας έφεραν ως εδώ... Να την δούμε Εθνική Ελλάδος, αντί για οπαδικά…
                         
                                                                                                              Γ.Στρ